ฉบับที่ ๓๒๕ ฝึกรอให้เป็นประโยชน์
การรอไม่เป็น
เฝ้าจดจ่อรอด้วยใจที่ว้าวุ่น
ทำให้คนเราใจร้อน
ยิ่งรอแบบไม่รู้อนาคตมากขึ้นเท่าไร
ใจยิ่งดิ้นเป็นทุกข์มากขึ้นเท่านั้น
เพื่อฝึกรอให้เป็น
เพื่อใจเย็นให้ได้
ให้มองว่า
เราจะใช้เวลาที่เปล่าประโยชน์ที่สุด
ให้กลายเป็นประโยชน์สูงสุด
คือ ฝึกสมาธิกัน
ดีเสียอีก ไม่ต้องหาเวลานั่งสมาธิ
ไม่ต้องลางานปลีกวิเวก
ชีวิตจัดหาเวลาฝึกสมาธิมาให้แล้ว
.. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
ประการแรกจำไว้ว่า
ใจเราจะไม่เย็นลง
ด้วยการสั่ง บังคับ ให้เป็นสมาธิ
ตรงข้าม ยิ่งสะกดใจ เท่ากับยิ่งกดทับ
ให้เกิดความอึดอัด อยากดิ้นรน
อยากพ้นไปจากตรงนั้นหนักขึ้น
ประการที่สองจำไว้ว่า
ธรรมดาของจิต
เมื่อเห็นความทุกข์ไม่เที่ยง
ก็เพียงพอแล้วที่จะเป็นสุข
เมื่อใดคันอกคันใจ
ใคร่อยากพุ่งไปข้างหน้าแล้วพุ่งไปไม่ได้
ให้ดูความคันคะเยอ เคืองคะยิก
อันเป็นภาวะอยู่ไม่เป็นสุขกลางหัวใจ
แล้วเทียบเอาว่าผ่านไปหนึ่งลมหายใจ
ผ่านไปสองสามลมหายใจ
แล้วมันค่อยๆซาตัวลงเองได้ไหม
หัวใจเรามีจังหวะที่แตกต่างไปได้เองไหม?
การรอคอย
ที่ปรากฏพร้อมกับลมหายใจนี้
จนเกิดสติรู้ขึ้นมาว่า
สองสามลมหายใจ
อาการจดจ่อรอคอยก็ซาลง
หรือกระทั่งหายสนิทเป็นปลิดทิ้ง
จะค่อยๆก่อร่าง
สร้างพุทธิปัญญาขึ้นมา
กระจ่างใจว่า เราไม่ต้องรอก็ได้
อาการรอ
ก็แค่ของหลอกให้เป็นทุกข์ไปเรื่อยๆ
.. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
ชีวิต
มักมีเรื่องมาฝึกให้เรารอ
เพื่อจี้ให้เราเห็นชัดเข้ามาที่ใจ
เมื่อสังเกตความกระวนกระวาย
จะเห็นความพร้อมเงียบสงบแฝงอยู่
การรอคอย
เป็นอาการปรุงแต่งทางจิตชนิดหนึ่ง
มีก็ได้ ไม่มีก็ได้
ไม่ใช่จะต้องมีแน่ๆ!
ดังตฤณ
มกราคม ๒๕๖๕
- พระพุทธองค์ได้ทรงแสดงธรรมแก่พระภิกษุทั้งหลาย
ถึงธรรม ๑๐ อย่างที่ทำให้ผู้ปฏิบัติถึงที่สุดแห่งทุกข์ได้ในปัจจุบัน
รายละเอียดติดตามได้ในคอลัมน์ "ธรรมะจากพระสูตร"
ตอน "ปฐมมหาปัญญาสูตร ว่าด้วยปัญหา อุเทศ ไวยากรณ์อย่างละ ๑ ถึง ๑๐"
ถ้าการกระทำบางอย่างของเราส่งผลให้ผู้อื่นเป็นทุกข์
ทั้งที่เราไม่ได้ตั้งใจให้เป็นอย่างนั้น จะเรียกได้ว่าเป็นการสร้างกรรมไม่ดีหรือไม่
หาคำตอบได้ในคอลัมน์ "ดังตฤณวิสัชนา"
ตอน "หากมีผู้เดือดร้อนเพราะกระทำของเราโดยที่เราไม่ได้มีเจตนา จะถือว่าเป็นบาปไหม"
การขัดขวางการทำบุญของผู้อื่นแม้เพียงครั้งเดียว
อาจส่งผลให้ต้องรับวิบากเป็นเวลานานแสนนาน
ดังเรื่องราวที่คุณงดงามบอกเล่าไว้
ในคอลัมน์ "จุดหมายปลายธรรม" ตอน "ขัดขวางการทำบุญ"
|
