ธรรมะจากพระสูตร Dhamma from Sutta

ภยสูตร ว่าด้วยผู้เป็นภัยและไม่เป็นภัย

กลุ่มไตรปิฎกสิกขา

[๔๔๐] ข้าพเจ้าได้สดับมาอย่างนี้
สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับอยู่ ณ พระเชตวัน
อารามของอนาถบิณฑิกคฤหบดี ใกล้พระนครสาวัตถี
พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสเรียกภิกษุทั้งหลายในที่นั้น ด้วยพระพุทธพจน์ว่า ภิกษุทั้งหลาย
ภิกษุเหล่านั้นกราบทูลขานรับต่อพระผู้มีพระภาคเจ้าด้วยคำว่า พระพุทธเจ้าข้า
พระผู้มีพระภาคเจ้าได้ตรัสพระธรรมเทศนานี้ว่า

ภิกษุทั้งหลาย ภัยอย่างใดอย่างหนึ่งเกิดขึ้น ภัยทั้งปวงนั้นย่อมเกิดจากคนพาล หาเกิดจากบัณฑิตไม่
อุปัทวะอย่างใดอย่างหนึ่งเกิดขึ้น อุปัทวะทั้งปวงนั้น ย่อมเกิดจากคนพาล หาเกิดจากบัณฑิตไม่
อุปสรรคอย่างใดอย่างหนึ่งเกิดขึ้น อุปสรรคทั้งปวงนั้น ย่อมเกิดจากคนพาล หาเกิดจากบัณฑิตไม่.

ภิกษุทั้งหลาย เปรียบเหมือนไฟลุกลามจากเรือนที่มุงบังด้วยต้นอ้อ
หรือจากเรือนที่มุงบังด้วยหญ้าแล้ว
ย่อมไหม้กระทั่งเรือนยอดที่ฉาบปูนทั้งภายในทั้งภายนอก ลมลอดไม่ได้
มีประตูอันลงกลอนสนิท มีหน้าต่างปิด ฉันใด
ภิกษุทั้งหลาย ภัยอย่างใดอย่างหนึ่งเกิดขึ้น
ภัยเหล่านั้นทั้งหมดย่อมเกิดจากคนพาล หาเกิดจากบัณฑิตไม่
อุปัทวะอย่างใดอย่างหนึ่งเกิดขึ้น
อุปัทวะเหล่านั้นทั้งหมดย่อมเกิดจากคนพาล หาเกิดจากบัณฑิตไม่
อุปสรรคอย่างใดอย่างหนึ่งเกิดขึ้น
อุปสรรคเหล่านั้นทั้งหมดย่อมเกิดจากคนพาล หาเกิดจากบัณฑิตไม่ ฉันนั้น

ภิกษุทั้งหลาย ดังนี้แล คนพาลมีภัย บัณฑิตไม่มีภัย
คนพาลมีอุปัทวะ บัณฑิตไม่มีอุปัทวะ คนพาลมีอุปสรรค บัณฑิตไม่มีอุปสรรค
ภิกษุทั้งหลาย ภัยจากบัณฑิตหามีไม่ อุปัทวะจากบัณฑิตหามีไม่ อุปสรรคจากบัณฑิตหามีไม่

เพราะเหตุนั้น เธอทั้งหลายพึงศึกษาในข้อนี้อย่างนี้ว่า
บุคคลประกอบด้วยธรรม ๓ ใด พึงทราบว่าเป็นพาล เราทั้งหลายจักประพฤติหลีกเลี่ยงธรรม ๓ นั้น
บุคคลประกอบด้วยธรรม ๓ ใด พึงทราบว่าเป็นบัณฑิต เราทั้งหลายจักสมาทานธรรม ๓ นั้นประพฤติ

ภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายพึงศึกษาอย่างนี้แล.

ภยสูตรที่ ๑ จบ

(ภยสูตร พระสุตตันตปิฎก อังคุตรนิกาย ติกนิบาตร
พระไตรปิฎกและอรรถกถาแปล ฉบับมหามกุฏราชวิทยาลัย เล่มที่ ๓๔)

---

แบ่งปันบทความนี้ให้เพื่อนๆ