ดังตฤณวิสัชนา Dungtrin's Answer

คิดอยากฆ่าตัวตายอยู่บ่อยๆ ควรทำอย่างไร



ถาม - การที่เราคิดอยากฆ่าตัวตาย คือการคิดที่ไม่ดีอยู่แล้วใช่ไหมคะ
ดิฉันเป็นคนคิดมาก คิดวนเวียน คิดอยากฆ่าตัวตายอยู่บ่อยๆ



การที่เราอยากตาย จริงๆ แล้วเป็นเรื่องดี เป็นเรื่องที่ถูกต้องนะ
แต่ต้องอยากตายแบบพุทธ ไม่ใช่อยากตายแบบแบบตามใจฉัน
ไม่ใช่ว่ามีความขัดเคืองอะไรกับชีวิต แล้วอยากทำลายชีวิตทิ้ง
อันนั้นเป็นการทำลายในแบบที่จะทำให้จิตเศร้าหมองมันติดตามตัวเราไป
พระพุทธเจ้าตรัสนะ อันนี้ย้ำนะ พระพุทธเจ้าตรัสว่า
ก่อนตายถ้ามีจิตเศร้าหมอง ทุคติเป็นอันหวังได้



เราอย่ามองว่าความอยากตายเป็นการคิดที่ไม่ดีอย่างเดียว
การอยากจบชีวิตแบบนี้ หรือว่าการจบชีวิตไปเลยไม่ต้องกลับมาวนเวียนอีก
นี่จริงๆ แล้วเป็นจุดมุ่งหมายสูงสุดของพุทธศาสนาเลยทีเดียว
แต่แบบนั้นเขาไม่เรียกฆ่าตัวตาย เขาเรียกฆ่าตัวตน
ถ้าหากว่าทำจิตให้พ้นจากการมีอุปาทานยึดมั่นถือมั่น
ว่ากายนี้ใจนี้คือฉัน กายนี้ใจนี้เป็นของฉัน

ถ้าทำได้นะ มันจะเป็นอิสระจากความรู้สึกว่ามีตัวมีตน
ซึ่งถ้าหากว่าจิตพ้นจากอุปาทานได้ขาด เต็มที่ ๑๐๐ เปอร์เซ็นต์
นั่นแหละตัวนี้้ก็คือเป็นพระอรหันต์
แล้วก็จะไม่ต้องมาเกิดอีก พอไม่เกิดอีกมันก็ไม่ต้องตายอีก
ไม่ต้องอยากมาฆ่าตัวตายอีก เพราะว่ามันฆ่าตัวตนไปสมบูรณ์แบบแล้ว


การคิดเยอะ การคิดวน การคิดอยากฆ่าตัวตาย
ทุกครั้งที่เกิดความอยากจะตายขึ้นมา
ขอให้เป็นทุกครั้งที่ย้อนกลับเข้ามาว่านี่เรายังมีตัวตนอยู่หรือเปล่า

ที่อยากจบชีวิตนี้ จริงๆ แล้วตัวตนนั้นมันอยากหนีตัวเองออกไปต่างหาก
แล้วก็คาดหวังว่าทุกอย่างจะจบ ทุกอย่างจะสิ้น ซึ่งมันไม่สิ้น
ตอนตายถ้าจิตยังมีอุปาทานยึดมั่นถือมั่นอยู่ว่าอยากตาย
นี่มันก็คือมีตัวของตนที่อยากพ้นไปจากสภาพของตัวเองแล้ว
แต่ถ้าหากว่าระหว่างมีชีวิตอยู่สำรวจเข้ามา เออ มันค่อยๆ เบาลงเรื่อยๆ นะ
ว่าความอยากตายทำให้เห็นเข้ามา
ว่า เออ มันยังมีตัวที่อยากพ้นจากสภาพของตัวเองอยู่อย่างนี้ไปง่ายๆ
แล้วมันยังไม่พ้นจริง ยิ่งอยากเท่าไหร่ จำไว้ว่ายิ่งยึดเท่านั้น
ยิ่งอยากยิ่งพิสูจน์ว่ายังมีตัณหายังมียางเหนียวผูกไว้กับภพ กับชาติ กับการเกิดใหม่อยู่



อันนี้เขาเรียกเป็นวิภวตัณหา ความอยากตาย
คือตัณหามีอยู่สองอย่าง ภวตัณหา คือ อยากมี อยากดี อยากเป็นอะไรสักอย่างหนึ่ง
อยากมีเงินนี่ก็เรียกว่าเป็นภวตัณหา อยากเป็นเทวดานี่ก็เรียกว่าภวตัณหา
แต่ไม่อยากเป็นอย่างนี้ อยากหนีไปทันที อยากกลั้นใจตายไปเดี๋ยวนี้
หรือว่าเอามีดมาแทงตัวให้ตายไปเลย
อย่างนี้เรียกว่าวิภวตัณหา คือ อยากดิ้น อยากหนี
ความอยากดิ้นอยากหนี มันก็คือลักษณะหนึ่งของความยึดว่าตัวนี้เป็นตัวเป็นตน
แล้วเราจะเอาตัวรอดให้พ้นจากสภาพแบบนี้ ตัวตนแบบนี้
มันก็กระโดดไปเกาะตัวตนแบบอื่น ตัวตนที่มันสบายกว่า
หรือว่าไปนึกถึงความว่างชนิดที่ไม่เหลืออะไรเลย ไม่มีอะไรเลย จบสูญนะ จบสิ้น ขาดสิ้น
แบบนี้มันก็เป็นการยึดภาวะหรือว่าภพของความขาดสิ้นขาดสูญ เป็นวิภวตัณหาชนิดหนึ่ง



ทีนี้ถ้าสำรวจเข้ามา มันยังมีความอยากเพื่อตัวตน
อยากพ้นเพื่อให้ตัวนี้มันได้ดิบได้ดีขึ้นมากว่าที่เป็นอยู่
เห็นเรื่อยๆ จนกระทั่งพบขึ้นมาว่า อ๋อ
! ตอนที่จิตเกิดอุปาทานว่ามีตัวฉันกำลังเป็นทุกข์
มันเกิดความเบา มันเกิดความสุขกว่าที่เป็นอยู่ขึ้นมาได้ทันที
คือพอพบว่ามันมีก้อนตัวก้อนตนอะไรตัวหนึ่ง
ที่มันเหมือนเป็นขยุ้มๆ อยู่นะ เป็นก้อนอัดแน่นอยู่
ด้วยความรู้สึกว่าอยากจะเอาอะไรเพื่อตัวตน
หรือว่าอยากจะหนีพ้นเพื่อให้ตัวตนนี้มันรอด มันปลอดภัย มันดีขึ้น
ตัวนี้ถ้าจับได้มั่นคั้นได้ตายนะ จับได้คาหนังคาเขา
ว่า เออ! มันเกิดขึ้นในใจเรา ณ บัดนั้น มันจะเบาลงทันที
เพราะว่าสติมันเกิดขึ้น เห็นว่าสภาพความยึดมั่นถือมั่น
ที่มันเป็นก้อน ที่มันผูกเป็นปมเหนียวแน่นนั้นน่ะ
เป็นแค่ภาวะสูญเปล่าภาวะหนึ่งในช่วงเวลาสั้นๆ ณ ลมหายใจหนึ่งๆ


พอลมหายใจที่มีสติก่อตัวขึ้นมา แล้วรู้ว่านั่นเป็นก้อนความสูญเปล่าก้อนหนึ่ง
เป็นสภาวธรรมที่มันไม่มีใครอยู่จริงที่ตรงนั้น
พอความอัดแน่นมันหายไป มันคลายออก เหลือแต่ใจที่เป็นอิสระเผยตัวออกมานะ
ใจที่ไม่ยึดนี่มันมีความรู้สึกเบา มันมีความรู้สึกว่าง มันมีความรู้สึกกว้างโล่ง
มันจะฉลาดขึ้นเรื่อยๆ ทีละครั้ง ทีละหน
พูดง่ายๆ ว่าทุกครั้งที่คิดอยากตาย
จะเป็นทุกครั้งที่ปัญญามันค่อยๆ สว่างขึ้น มันค่อยๆ เรืองแสงขึ้น
จิตจะค่อยๆ เบา จิตจะค่อยๆ คลาย แล้วจิตจะเลิกอยากตายแบบผิดๆ
แต่มีความพึงพอใจที่ได้เห็นตัวตนมันฝ่อลง
แล้วก็จากตายหายสูบไปจากจิตใจทีละน้อย

เปลี่ยนจากอยากฆ่าตัวตาย มาเป็นพอใจในการฆ่าตัวตน
นี่แหละคือที่สุดของความเป็นพุทธ



แบ่งปันบทความนี้ให้เพื่อนๆ
Facebook! Twitter! Del.icio.us! Free and Open Source Software News Google! Live! Joomla Free PHP