วรรณกรรมนำใจ Lite Literature

ศิวาดล ๔๖

ชลนิล

(ต่อจากฉบับที่แล้ว)



            หญิงสาวลอบโอนเงินจำนวนมากไปยังบัญชีต่างประเทศ อีกทั้งยังส่งข้อมูลความผิดหลายอย่างของเขาออกไป ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการหลบเลี่ยงภาษี หลักฐานจารกรรมข้อมูล รวมถึงความผิดเล็กน้อยอื่น ๆ ส่งให้กับตำรวจและนักข่าว

            บอกชัด...เธอพร้อมก้าวเป็น ‘นายใหญ่’ แห่งศิวาดล แทนที่เขา

            ยังดีที่ศิวาสั่งให้ลูกน้องจับตาความเคลื่อนไหวของแพรพลอยทุกด้าน ระบบเครือข่ายข้อมูลทางอินเตอร์เน็ตของศิวาดลถูกควบคุม ตรวจสอบเป็นประจำอยู่แล้ว ทำให้ดักข้อมูลความผิดนี้ทันไม่ให้มันส่งถึงตำรวจได้ แล้วนำขึ้นมาแจ้งให้เขาทราบทันที

            ส่วนการโอนเงิน ลูกน้องเขาไม่สามารถสกัดกั้นได้ จึงยอมปล่อยเงินจำนวนมากให้หลุดออกไป

            แพรพลอยเพิ่งส่งข้อมูลเหล่านี้ไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมง แรกทีเดียวเจ้าตัวคงไม่ทันรู้ว่าเมลตนเองโดนดักจับความเคลื่อนไหว ในบริษัทนี้น่าจะมี ‘สาย’ ของเธอบอกว่า ข้อมูลที่เธอส่งให้ตำรวจถูกสกัดกั้น แล้วนำมาให้ ‘นายใหญ่’เรียบร้อย

            แทนที่หญิงสาวจะเป็นฝ่ายตั้งรับ ดูเชิงว่าเขาจะมาไม้ไหน ตอบโต้อย่างไร...เธอกลับเป็นฝ่ายจู่โจมก่อน จนแทบตั้งตัวไม่ทัน



            หลังวางสายโทรศัพท์ นายศิวารีบโทรหาครูแกลง รายงานเรื่องที่เกิดขึ้นทันที ฝ่ายนั้นอ่านเกมออกมาตรงกับใจเขาอย่างยิ่ง

                        “ถ้าเขาพูดอย่างนี้ แสดงว่าเตรียม ‘เก็บ’ คุณแล้ว”

            “ผมควรทำยังไง” ศิวาใจหวั่น เรื่องความตายใคร ๆ ก็กลัว

            “เวลาคนพวกนี้จะเก็บใคร มือเขาไม่เปื้อนเลือดหรอก รับรองไม่มีทางจ้างมือปืนมายิงคุณแน่” ครูแกลงพูดให้คลายใจ

            “ให้จ้างมือปืนมายิง ผมยังหาวิธีป้องกันตัวได้ง่ายกว่า...ถ้าเล่นอาคมมนตร์ดำอย่างที่เมียผมเจอแบบนี้ จะให้ทำยังไง” ศิวาไม่โง่ จนไม่รู้อีกฝ่ายจะเล่นงานตนแบบไหน

            “เราฝากให้เด็กเอาสร้อยของคุณไปส่งที่บริษัทตั้งแต่เมื่อวาน บ่ายนี้เขาน่าจะเข้าไปหาคุณนะ” ครูแกลงบอก

            “สร้อยนี้ผมได้มาจากพวกเขา มันจะช่วยคุ้มครองผมจากมนตร์ดำได้ยังไง” ศิวาสงสัย ไม่มั่นใจ

            “เราแก้ไข ปรับอาคมในนั้นแล้ว รับรองมันจะมีประโยชน์กับคุณมากมาย ไม่ใช่แค่ป้องกันอาคม มนตร์ดำเท่านั้นหรอก” ครูแกลงยืนยัน

            “แล้วผมควรทำยังไงต่อ” ศิวาคลายใจลง

            “เรามีเรื่องขอให้ช่วยเหลือนิดหน่อย เขียนรายละเอียดเป็นจดหมายฝากไปกับสร้อยแล้ว” ผู้พูดอธิบายรวดเดียวเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายสงสัย ย้อนถาม

            “อย่างนั้นก็ได้” ศิวาถอนใจหนักหน่วง รู้สึกเรื่องราวยากเย็น สาหัสขึ้นเรื่อย ๆ

- - - - - - - - - - - - 0 0 - - - - - - - - - - - -

            ตอนบ่าย สารวัตรธงรบทำหน้าที่ ‘เด็ก’ ส่งของแทนครูแกลง นำสร้อยมาให้กับมือ พร้อมจดหมายเขียนรายละเอียด ขอให้เขาช่วยหาของสำคัญสามชิ้นของรายา พรนรี และพยาบาลโสภี เพื่อใช้ในการปลดตรวนอาคม

            “แล้วของดลดาราล่ะ” นายศิวาถามอย่างสงสัยเป็นห่วง

            “เห็นครูท่านบอกว่ามีแล้วนะครับ เป็นเข็มกลัดลายเซ็นของเธอ” สารวัตรธงรบอธิบาย

            เพียงเท่านี้ ศิวาก็คิดหาของสำคัญสำหรับรายา พรนรีได้ไม่ยาก...แหวนแต่งงาน และกำไลข้อมือ ปัญหาอยู่ที่พยาบาลโสภี ซึ่งไม่รู้ว่ามันคืออะไร?

            “ครูแกลงท่านบอกว่า...ถ้าไม่รู้จะใช้อะไร ก็นำเถ้ากระดูกของคนคนนั้นมาก็ได้” นายตำรวจหนุ่มบอกข้อความของผู้อาวุโสอย่างกับรู้ว่าต้องเจอปัญหานี้

            ศพพยาบาลโสภีได้รับการฌาปนกิจอย่างรวดเร็วตามคำสั่งแพรพลอย หลังจากนั้นหญิงสาวก็ไม่สนใจให้ใครนำเถ้ากระดูกไปลอยอังคารตามประเพณี ทางวัดน่าจะยังเก็บรอไว้ให้อยู่...

            นายศิวาจึงสั่งให้ลูกน้องไปติดต่อขอรับเถ้ากระดูกพยาบาลโสภีมาจากวัดโดยด่วน



            เช้าวันต่อมา ได้รับของครบทุกชิ้น ครูแกลงโทรศัพท์มาบอกว่า พิจิก เมษาจะบุกเข้าศิวาดลเย็นนี้ ขอความร่วมมือจากเขาด้วย

            ตอนบ่าย สองหนุ่มสาวมาถึงกรุงเทพ รับของสำคัญสามอย่างจากนายศิวาเรียบร้อย อธิบายแผนการทั้งหมด พร้อมบอกถึงหน้าที่การเป็น ‘ไพ่ลับ’ เข้าจู่โจมทำลายพิธีส่ง ‘ของ’ มนตร์ดำอย่างละเอียด

            จากนั้นแผนการดำเนินตามครรลองของมัน...จนถึงบัดนี้...

- - - - - - - - - - - - 0 0 - - - - - - - - - - - -

            ปัง...ปัง...ปัง...เปรี้ยง...เปรี้ยง...เปรี้ยง...เสียงปืนยิงดังสนั่นเป็นชุด ๆ จากอีกฟากทะเลสาบ

            ส่วนฝั่งประตูด้านข้างคฤหาสน์ศิวาดล กำลังเกิดการตะลุมบอนต่อสู้กันอย่างหนักหน่วง ว่องไว ชนิดไม่มีใครยอมใคร

            พิจิกใช้ความเร็วกระโดดเข้าใส่แพรพลอย ตวัดปลายเท้าเตะข้อมือหญิงสาวจนปืนกระเด็นหายไปในความมืด จากนั้นผละไปจัดการกับสมุนชายฉกรรจ์ที่เหลือ ปล่อยนายหญิงศิวาดลผู้ร้ายกาจให้เป็นหน้าที่เมษา

            ครั้งก่อนพิจิกโดนอาคม ร่างกายไม่สมบูรณ์เต็มร้อย ยังสามารถเอาชนะนักเลงที่ตามมาสังหารได้ คราวนี้ร่างกายสมบูรณ์เต็มที่ วางแผนจู่โจมล่วงหน้า ลงมือตามลำดับรวดเร็ว รุนแรงชนิดไม่ยอมออมมือให้ใคร

            ภายในเวลาไม่กี่นาที นักเลงผู้ติดตามแพรพลอยต่างหมอบราบ ถูกจับมัดแน่นหนาด้วยเชือกที่ตนเองเตรียมมา ส่วนแม่เสือสาวผู้ไร้อาวุธถูกเมษาจัดการไม่ยากเย็น โดนมัดหมดฤทธิ์อยู่ริมระเบียง ใกล้กับสมุนตนเอง

            พิจิกหอบหายใจเหนื่อยหนัก หลังจากทุ่มเทเรี่ยวแรง สติปัญญาเอาชนะแพรพลอยและทีมสมุนทั้งหมดด้วยความรวดเร็ว ไม่ยอมให้อีกฝ่ายมีเวลาตั้งตัวแก้สถานการณ์คืนได้

            เมษาไม่เหนื่อยเท่าชายหนุ่ม รู้สึกแปลกใจที่แพรพลอยไม่อาละวาดโวยวายเมื่อพลาดพลั้งเสียทีถูกจับมัดแบบนี้ หนำซ้ำกลับสงบอารมณ์เร็วเกินคาด ไม่ดิ้นรนขัดขืน เหมือนเข้าใจ ยอมรับว่าไม่มีประโยชน์อะไรที่จะทำแบบนั้น

            “ขอโทษนะคะคุณพลอย” เมษาพูดจากความรู้สึกจริง “ษาต้องไปทำหน้าที่ของตัวเองก่อน เสร็จธุระแล้วจะรีบกลับมาแก้มัดให้”

            “ไม่เป็นไร” แพรพลอยใจเย็นจนผิดปกติ “เธอมีหน้าที่ของเธอ...ฉันมีหน้าที่ของฉัน...ถึงแม้เรื่องที่ฉันต้องทำ มันจะไม่สำเร็จ...ก็ถือว่าได้ทำเต็มที่...ตอบแทน ‘เขา’ ที่เลี้ยงดูฉันมา...”

            คำพูดนั้นแฝงความรู้สึกบางอย่าง กระทั่งพิจิกยังสะดุดใจ จ้องแววตาแพรพลอยอย่างต้องการค้นหาความหมายซ่อนเร้นในนั้น

            “ผมก็ต้องขอโทษเหมือนกัน” พิจิกเอ่ยย้ำวาจาเมษา “แต่จะพยายามทำเรื่องนี้ให้จบเร็วที่สุด โดยไม่มีใครต้องลำบากเสียหาย...”

            แพรพลอยยิ้มแปลก มองไปทางอีกฟากทะเลสาบที่เสียงปืนเพิ่งสงบ

            “ตะกี้เสียงปืนยิงกันสนั่นขนาดนั้น คิดว่าไม่มีใครเสียหายหรือ?”

            พิจิกเหลือบตามองทางเสียงปืน สังหรณ์ร้ายเกิดในใจ หวั่นเกรงว่าแผนที่วางไว้จะเกิดปัญหา

            เพราะถ้าแผนการถูกต้อง เรียบร้อยจริง จะมีเสียงปืนดังแค่ชุดเดียวก็จบ...แต่เสียงปืนกลับดังรัวตามติดมาเป็นชุดหลายชุด เหมือนเกิดการต่อสู้ประจัญบาน ก่อนสงบเสียง เหลือเพียงกระแสวังเวงเข้ามากระทบใจ ชวนให้เกิดลางสังหรณ์ไม่ดี

            “หมวยเล็ก ไปกันเถอะ” พิจิกหันมาบอกหญิงสาวก่อนวิ่งนำหน้าออกไปอย่างร้อนใจ

            เมษาสูดลมหายใจยาวลึก หล่อนเกิดสังหรณ์ร้ายจากอีกฟากทะเลสาบเหมือนกัน คิดตรงกับพิจิกว่ามันควรมีการระดมยิงแค่ชุดเดียว...แต่นี่กระหน่ำยิงหลายชุดอย่างนี้ ต้องเกิดเหตุการณ์พลิกผันแน่นอน

            ถึงรู้ว่าด้านนั้นเกิดเรื่องผิดพลาด แต่ทางนี้ใช่ว่าจะปกติ...การที่แพรพลอยสงบนิ่ง ยอมรับชะตากรรมง่ายดายมันชวนประหลาดใจเกินไป

            เมษาอยากเร่งฝีเท้าตามพิจิกไปทันที ความหวาดระแวงในใจกลับฉุดรั้งไว้ ทำให้คุกเข่าลงตรวจสอบเชือกที่มัดแพรพลอยและสมุนอีกครั้ง ค้นตัวหญิงสาวจนแน่ใจว่าไม่มีอาวุธอื่นใดใช้ตัดเชือกได้จึงค่อยตัดสินใจรีบตามชายหนุ่มทันที...

            ...หัวอกวิบวับ คล้ายละเลยอะไรบางอย่าง ที่อาจเป็นข้อผิดพลาด เกินกว่ากลับมาแก้ไขได้...

- - - - - - - - - - - - 0 0 - - - - - - - - - - - -

            สถานที่ทำพิธีส่ง ‘ของ’ คาดเดาไม่ยาก เพราะในตำราแก้อาคมพระยาคงเวทบอกว่า จุดส่งของได้ดีสุด คือจุดที่มีพลังมืดเป็นแรงส่งสูงสุด

            ที่นั่นคือศาลาแปดเหลี่ยม เรือนลับปิศาจนายทอง น้องชายพระยาคงเวท

            จากคฤหาสน์ศิวาดลไปศาลาแปดเหลี่ยมมีเส้นทางลัด ตัดเลาะทะเลสาบ ระยะทางไม่ไกลมาก วิ่งเต็มที่ไม่เกินห้านาทีก็ถึงจุดหมาย

            แผนการของพิจิกคือ ให้นายศิวา ลุงชาติ และลูกน้องฝีมือดีอีกคนลอบเข้าศิวาดลทางด้านหลังตอนหนึ่งทุ่ม เพื่อไม่ให้ป้าแมว ปิศาจนายทองตรวจสอบรู้

            จากนั้นให้พ่อบ้านสมยศแอบพามาประจำจุดซุ่มยิง รอเวลาจนฝ่ายนั้นเตรียมเครื่องพิธีเสร็จสรรพ ทั้งหุ่นจำลองปู่เผด็จ ปู่คงคา เครื่องบัดพลีบวงสรวง แท่นบูชาเรียบร้อย

            เมื่อถึงเวลานัดหมาย เหมาะสมให้ทุกคนกระหน่ำยิงด้วยลูกกระสุนลงอาคมจากครูแกลง ไปยังหุ่นจำลอง เครื่องบัดพลี และแท่นบูชาให้แตกกระจายสิ้นซาก แล้วเร้นกายหนีออกมาโดยเร็วที่สุด

            คำถามคือ...เหตุใดต้องให้นายศิวาเป็นหัวหน้าทีม?

            เพราะนายศิวาเป็นไพ่ลับที่ฝ่ายตรงข้ามคิดไม่ถึง และเขามีเหรียญอาคมที่ใช้หลอกล่ออีกฝ่ายได้

            แพรพลอย ผู้ทรงเวทในเงาต่างคิดว่านายใหญ่ศิวาดลเป็นลูกไก่ในกำมือ ถึงขนาดกล้าประกาศตัวจริง แสดงความเจตนารมณ์ตนเองชัดเจน ไม่เกรงว่านายศิวาจะมีแผนตอบโต้ เพราะมั่นใจว่าทุกความเคลื่อนไหวผิดปกติจะถูกรายงานผ่านสร้อยอักษรโบราณทันที

            ปิศาจนายทอง ป้าแมวไม่อาจรู้ว่า...ครูแกลงสามารถพลิกอาคมที่แฝงในเหรียญนั้นให้กลับกลาย เป็นประโยชน์กับฝ่ายเจ้าของศิวาดลแล้ว

            เหรียญอักษรโบราณเริ่มส่งสัญญาณผิด ๆ บอกว่านายศิวาไม่มีการเคลื่อนไหวใด ทำให้ฝ่ายนั้นวางใจ กระทั่งเจ้าตัวมาเยือนถึงประตูด้านหลัง ภูตผีสายสืบก็ไม่อาจรับรู้ เนื่องจากอำนาจเหรียญปิดบัง อำพรางให้เห็นเป็นคนงานธรรมดาทั่วไป

            การวางแผนใช้นายศิวาเป็นผู้จู่โจมตัวจริง พิจิก เมษาเป็นเหยื่อล่อ ตัวหลอกน่าจะสำเร็จราบรื่น

            นายศิวา ลุงชาติ และลูกน้องควรไปหลบเร้นในบ้านน้อย กระท่อมลับที่แม่บ้านเข็มทองร่ายอาคมคุ้มครองอย่างปลอดภัยแล้ว เหตุใดจึงยังมีการยิงต่อสู้ตามมาอีกหลายชุด

            ...ข้อผิดพลาดเกิดขึ้นตรงไหน?...

- - - - - - - - - - - - 0 0 - - - - - - - - - - - -

            พิจิก เมษาวิ่งสุดฝีเท้าจนใกล้ถึงเรือนลับศาลาแปดเหลี่ยมแล้ว สายตามองเห็นเงาราง ๆ ของดลดาราปรากฏขึ้นเบื้องหน้า

            “ช่วยด้วย!” กระแสเสียงก้องในหัว

            ดวงวิญญาณเธอดูเลือนราง โปร่งใส ผิดกับตอนอยู่บนห้องใต้หลังคา แสดงว่าพลังงานในตัวลดทอนลงมากมาย

            สองหนุ่มสาวหยุดฝีเท้า กำลังจะเอ่ยถามว่าเกิดอะไรขึ้น ดลดารารีบชี้มือไปทางสวนป่าด้านข้าง ท่าทางกระวนกระวายใจ ก่อนนำทางโดยไม่พูดอะไรอีก

            สองจอมเวทหนุ่มสาวตามไปด้วยความหนักใจ ดลดาราพาเข้าไปในสวนป่าไม่ลึกนัก ห่างจากศาลาแปดเหลี่ยมไม่ไกล ที่นั่นมีทั้งดวงวิญญาณของรายา พรนรี โสภีอยู่ครบ ทั้งสามใช้พลังอำนาจตนสร้างเกราะคุ้มครอง อำพรางบุคคลภายในชั่วคราว

            พอพิจิก เมษามาถึง ม่านอำพรางสลายตัว เผยให้เห็นนายศิวากำลังนอนราบหมดสติอยู่บนพื้น ห้อมล้อมด้วยลุงชาติ ลูกน้อง และแม่บ้านเข็มทอง

            “เกิดอะไรขึ้นลุง” พิจิกปราดเข้าไปถามทันที

            “มันผิดแผนน่ะคุณพิจิก” ลุงชาติตอบอย่างหนักใจ “นายนี่มันไม่ทำตามคำสั่งคุณ...แทนที่จะยิงทำลายแค่หุ่นจำลอง เครื่องพิธีของมัน...แกกลับตั้งใจยิงยายแก่อีกคนนึงด้วย!”

            “ฉิบหาย...” พิจิก เมษา อุทานเกือบพร้อมกัน

- - - - - - - - - - - - 0 0 - - - - - - - - - - - -

            นายศิวา ลุงชาติ และลูกน้อง รอซุ่มยิงในจุดอำพรางอย่างดี ทุกคนมีเครื่องรางอาคมกล้าป้องกันตัว ภูตผีทำร้ายไม่ได้ จอมมารไม่สังเกต สนใจ

            หุ่นจำลอง เครื่องประกอบพิธีพร้อมในเวลาเกือบทุ่มครึ่ง นายศิวาเห็นป้าแมวตรงมายังหน้าแท่นพิธี เตรียมสวดสาธยายมนตร์

            ทุกคนรอเวลานัดหมายเพื่อระเบิดกระสุนอาคมนัดแรกอย่างใจจดใจจ่อ คำสั่งมีแค่ทำลายหุ่นจำลอง เครื่องประกอบพิธี ห้ามทำร้ายผู้คนเด็ดขาด ไม่ว่าจะเป็นใครทั้งนั้น

            ได้เวลานัดหมาย...กระสุนนัดแรกระเบิดออกมา หุ่นจำลองแตกกระจาย ลุงชาติ ลูกน้องถล่มกระสุนใส่เครื่องประกอบพิธี หุ่นจำลองตามคำสั่ง...แต่นายศิวาไม่ทำเช่นนั้น

            เขารู้ว่าป้าแมวเป็นคนใช้อาคมสังหารภรรยาทั้งสาม...ภาพการตายของดลดารา รายา พรนรียังติดตา ฝังลึกในหัวใจ เขาอาจรักผู้หญิงสามคนไม่เท่ากัน แต่เธอทั้งสามล้วนมีน้ำหนักในหัวใจไม่ใช่น้อย

            ...หญิงชราคนนี้บังอาจเด็ดขั้วหัวใจเขาถึงสามดวง...ศิวาไม่อาจปล่อยให้มันมีชีวิตอยู่ได้...

                        กระสุนอาคมนัดแรกแทนที่จะพุ่งไปยังหุ่นจำลอง มันกลับเบนทิศทางไปยังร่างที่นั่งอยู่หน้าแท่นพิธี...ฆาตกรร้ายที่ยังลอยนวล กฎหมายไม่สามารถเอาผิด

            ...ปัง...กระสุนทะลุผ่านร่างป้าแมว ในเวลาเดียวกับกระสุนจากกระบอกปืนลุงชาติ ลูกน้องทะลุผ่านหุ่นจำลองทั้งสอง ต่างกันตรงหุ่นจำลองแตกกระจาย มนตราเสื่อมสลาย ใช้เป็นตัวแทนส่ง ‘ของ’ ไม่ได้อีก...แต่กระสุนที่ผ่านป้าแมวเหมือนทะลุผ่านอากาศ ไม่อาจเรียกเลือด ปลิดชีวิตชราของเธอได้

            ที่ร้ายกว่านั้น ป้าแมวยังลุกขึ้นยืนราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น หันมามองทางจุดซุ่มยิงที่ถูกอำพรางอย่างดี เพ่งสายตาคมกล้าไม่ต่างจากสว่านอันแหลมคม

            จากนั้นทุกคนต้องแตกตื่น เมื่อเห็นป้าแมวเดินลงมาจากศาลาแปดเหลี่ยมทีละคน...สองคน...สามคน...สี่คน...ห้าคน...กลายเป็นกองกำลังป้าแมว รูปร่างหน้าตาเหมือนกันไม่ผิดเพี้ยน ทุกใบหน้าแสยะยิ้มอำมหิต ก่อนบุกจู่โจมแบบไม่ปราณี

            ...นั่นคือที่มาของการระดมยิงกระสุนอาคมตามมาอีกหลายชุด...

- - - - - - - - - - - - 0 0 - - - - - - - - - - - -

            นายศิวานอนแบ็บหมดสภาพ ใบหน้าซีดขาว มือเท้าเย็นเฉียบ หัวใจเต้นช้าลง ช้าลงเรื่อย ๆ พร้อมจะหยุดเต้นได้ทุกขณะ

            “คุณพอช่วยเขาได้มั้ย” แม่บ้านเข็มทองถาม

            สองจอมเวทถอนใจเฮือกใหญ่

            “เขาโดนอะไรมา” พิจิกถาม

            “น่าจะโดนอาคมนังแมว...” แม่บ้านใหญ่บอก “ฉันคอยระวังหลัง ป้องกันเหตุผิดพลาดตามแผนของคุณแล้ว แต่นังแมวมันร้ายกาจเกินไป ขนาดคุณดล กับพวกเมีย ๆ เขาช่วยกันต้านไว้เต็มกำลังยังเอาไม่อยู่ ทำได้แค่พามาหลบตรงนี้”

            พิจิกจับมือนายศิวามากุมหลวม ๆ แผ่จิตสัมผัสออกสำรวจอาการภายใน พบไออาคมแผ่ซ่านทั่วร่าง...ชักนำให้เห็นภาพการต่อสู้เมื่อครู่เป็นฉาก ๆ
            


            ป้าแมวตัวจริงไม่ได้อยู่ศาลาแปดเหลี่ยม จอมมารทั้งสองเร้นกายร่ายอาคมอยู่อีกที่หนึ่ง ทุกคนเห็นแค่ร่างมายา ดังนั้นพิจิกจึงสั่งให้ระดมยิงแค่หุ่นจำลอง กับเครื่องประกอบพิธี แล้วรีบหนี ห้ามทำร้ายผู้คน

            ที่สั่งเช่นนี้ไม่ได้ห่วงป้าแมว...แต่ห่วงนายศิวาและลูกทีม

            หากร่างมายาป้าแมวไม่โดนกระสุนอาคมยิง ตัวป้าแมว ปิศาจนายทองจะยังไม่รู้ทันทีว่าพิธีตนถูกทำลาย ทุกคนจึงมีโอกาสหลบหนีทัน

            แต่ถ้า...มีใครยิงร่างมายาป้าแมว กระสุนอาคมจะกระทบญาณผู้ทรงเวทในเงาทันที และสามารถใช้ร่างมายานี้ตอบโต้แบบไม่รอช้า

            ยังดีที่พิจิกบอกแผนการตนกับแม่บ้านเข็มทองล่วงหน้า พร้อมขอให้เธอมาช่วยเป็นกองระวังหลัง ป้องกันเหตุผิดพลาดที่อาจเกิดขึ้นได้

            แม่บ้านใหญ่จึงเข้ามาช่วยสกัดขัดขวาง อีกทั้งดลดารา รายา พรนรี โสภีปลดตรวนอาคมสำเร็จ ได้รับพลังเสริมจากเมษา พิจิก จึงสามารถร่วมต้านทานอิทธิฤทธิ์ป้าแมวได้ชั่วคราว สร้างเกราะอำพรางรอจนพวกเขามาถึง

            ทว่า...นายศิวาเป็นเป้าจู่โจมสำคัญ ป้าแมวทุ่มเทอาคมใส่ยังจุดเดียว ยังไงก็หลบไม่พ้น อาการถึงสาหัสขนาดนี้



            พิจิกถอนมือออก ระบายลมหายใจยาว

            “เป็นยังไงบ้าง” แม่บ้านเข็มทองถาม

            “พอไหว ไม่หนักหนาเท่าไหร่ ยังดีเป็นแค่ร่างมายา ถ้าป้าแมวตัวจริงออกมาเองคงไม่รอดแน่” ชายหนุ่มตอบพลางหันไปทางเมษา ชี้มือที่กระเป๋าสะพายของเธอ

            หญิงสาวพยักหน้าเข้าใจ คุกเข่าลงปลดกระเป๋าสะพายจากไหล่ ล้วงมือหยิบตลับยาลูกกลอนออกมายื่นให้ โดยไม่ต้องรอชายหนุ่มบอก

            “ยาของ...คนคนนั้น...ใช่มั้ย” เข็มทองอุทาน...ถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่กล้าเรียกครูแกลงว่า ‘พ่อ’

            พิจิกพยักหน้า ยื่นมือรับยามาแล้วพยุงศีรษะนายศิวาขึ้น บีบปากหย่อนเม็ดยาลงไป...

            “หมวยเล็กช่วยหน่อย...” ชายหนุ่มบอกพลางดันร่างนายศิวาขึ้นนั่งหลังตรง เพื่อให้ยาไหลเข้าลำคอสะดวก

            เมษารู้ว่าเขาต้องการให้ช่วยอะไร จึงนั่งขัดสมาธิด้านข้างผู้ป่วย หงายฝ่ามือซีดเซียวขึ้นแล้วประกบฝ่ามือตนเองลงไปแนบกระชับ

            พิจิกดันหลังนายศิวาเอาไว้ ถ่ายเทพลังจิตเข้ากระตุ้นฤทธิ์ยา ขณะที่เมษากระจายพลังผ่านฝ่ามือเข้าไปขจัดไออาคมในร่างจนมันเบาบางที่สุด

            ครู่หนึ่งพิจิกค่อยนำร่างนายศิวาเอนตัวลงดังเดิม เมษาถอนมือออก บอกกับแม่บ้านเข็มทองว่า...

            “เราสองคนช่วยเขาได้แค่นี้ ที่เหลือฝากคุณแม่บ้านจัดการต่อด้วยนะคะ”

            “ฉันจะช่วยเขาได้ยังไง” ผู้สูงวัยกว่าปฏิเสธด้วยความไม่มั่นใจ

            “ครูแกลงให้สมุนไพรใส่กระเป๋าใบนี้มาพร้อมกับเข็มที่ใช้ฝังรักษาโรค...คุณแม่บ้านน่าจะรู้ว่าควรใช้ประโยชน์จากมันได้ยังไง” เมษาบอกพร้อมยื่นกระเป๋าสะพายตนเองให้

            ตอนครูแกลงเตรียมของพวกนี้ใส่กระเป๋า พิจิก เมษายังไม่เข้าใจ แต่รับมาด้วยความเกรงใจ บัดนี้จึงรู้ว่า จุดประสงค์ของท่านผู้เฒ่าคืออะไร...

            “ฉันทำไม่ได้หรอก ไม่ได้จับเข็มมาเป็นสิบปีแล้ว” แม่บ้านใหญ่ปฏิเสธ

            “ครูแกลงท่านบอกว่า ได้สอนวิชาฝังเข็ม ใช้สมุนไพรให้กับลูกทุกคน...และคนที่ฝีมือดี มีพรสวรรค์มากที่สุดคือลูกสาวคนเล็ก...ซึ่งต่อให้เธอไม่ได้ใช้วิชานี้มานับสิบปี ก็ไม่มีทางลืมเลือน...” พิจิกทวนวาจาผู้เฒ่า

            แม่บ้านเข็มทองมองใบหน้าซีดเผือดของนายศิวาแล้วถอนใจ สีหน้าอึดอัด ลำบากใจที่จะปฏิเสธซ้ำอีกครั้ง

            “ช่วยเขาด้วยนะคะพี่เข็ม...” วิญญาณดลดาราปรากฏตรงหน้า ชัดเจนกว่าทุกครา เสียงร้องขอกังวานชัด บอกเจตนาขอร้องด้วยใจแน่วแน่ที่สุด

            รายา พรนรีปรากฏเพียงเลือนราง สีหน้าท่าทางล้วนบอกชัด ทุกตนหวังความช่วยเหลือจากเธอ

            แม่บ้านใหญ่พยักหน้ารับ

            “ได้...พี่จะพยายาม”

            สองหนุ่มสาวค่อยโล่งอก หันไปบอกลุงชาติ

            “ลุงครับ ช่วยอุ้มคุณศิวาไปที่บ้านพักคุณแม่บ้านให้ที” พูดจบแล้วหันไปถาม “ที่นั่นยังร่ายอาคมคุ้มครองไว้อยู่ใช่มั้ยครับ”

            แม่บ้านใหญ่พยักหน้ารับ หลังจากฟังแผนการจากพิจิกทั้งหมด เธอก็รู้ว่าควรเป็นกองระวังหลัง พาพวกศิวาหลบหนีมาอย่างไร

            “แล้วระหว่างทางจะไม่เจอพวกนั้นเหรอ” ลุงชาติกังวลอยู่บ้าง เพราะเจออิทธิฤทธิ์ป้าแมวขนาดนั้น

            “ไม่ต้องห่วง ทั้งลุง ลูกน้อง คุณศิวามีของดีติดตัวอยู่แล้ว ผีทั่วไปทำอะไรไม่ได้ แค่ปรากฏตัวให้เห็นยังไม่มีปัญญาเลย” พิจิกพูดให้สบายใจ

            “แต่ถ้าเป็นตัวหัวหน้ามันล่ะ” คนไม่มีอาคมยังหวั่นใจ

            “ไม่ต้องกลัวจ้ะลุง” เมษาเป็นฝ่ายพูดเอง

            “พวกนั้นไม่มีทางตามไปกวนพวกลุง กับคุณแม่บ้านหรอก” พิจิกยิ้มแปลก รู้ทันฝ่ายตรงข้าม

            “เพราะพวกมันน่าจะวางแผนจัดการษา กับไอ้จิกอยู่” เมษาอธิบายชัด

            “คืนนี้คงปิดบัญชีรู้ผลกันแล้วล่ะลุง” ชายหนุ่มยังมีอารมณ์ขันหยอกล้อ

            สีหน้า แววตาสองหนุ่มสาวบอกความมุ่งมั่น ไม่มีร่องรอยล้อเล่นดังวาจา ทั้งคู่พร้อมเผชิญหน้าจอมมารผู้สำเร็จเวทขั้นสูงสุดในขั้นแตกหักแล้ว

            ...การปะทะของสองฝ่ายกำลังจะเริ่มในอีกไม่นาน...



(โปรดติดตามต่อฉบับหน้า)

---

แบ่งปันบทความนี้ให้เพื่อนๆ