ธรรมะจากพระสูตร Dhamma from Sutta

ปฐมชนสูตร ว่าด้วยที่พึ่งในภายหน้า


กลุ่มไตรปิฎกสิกขา



[๔๙๑] สมัยหนึ่งพระผู้มีพระภาคเจ้าประทับอยู่พระวิหารเชตวัน
อารามของท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐีใกล้พระนครสาวัตถี
ครั้งนั้นพราหมณ์คนเป็นคนคร่ำคร่า แก่เฒ่าเป็นผู้ใหญ่ ล่วงกาล ผ่านวัย
มีอายุได้๑๒๐ปีแต่กำเนิดได้ชวนกันไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้าถึงที่ประทับ
ได้ปราศรัยกับพระผู้มีพระภาคเจ้าครั้นผ่านการปราศรัยพอให้ระลึกถึงกันไปแล้ว
จึงนั่งที่ควรส่วนข้างหนึ่งครั้นแล้วได้กราบทูลว่า
ข้าแต่พระโคดมผู้เจริญพวกข้าพระพุทธเจ้าเป็นพราหมณ์คร่ำคร่า แก่เฒ่าเป็นผู้ใหญ่
ล่วงกาล ผ่านวัย มีอายุได้๑๒๐ปีแต่กำเนิด
แต่มิได้สร้างความดีมิได้ทำกุศลมิได้ทำกรรมอันเป็นที่ต้านทานความขลาดไว้
ขอพระโคดมผู้เจริญทรงโอวาทพวกข้าพระพุทธเจ้า
ขอพระโคดมผู้เจริญทรงพร่ำสอนพวกข้าพระพุทธเจ้าถึงข้อที่จะพึงเป็นไปเพื่อประโยชน์
เพื่อความสุข แก่พวกข้าพระพุทธเจ้า สิ้นกาลนานเถิด.


พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่าพราหมณ์แท้จริงพวกท่านเป็นคนคร่ำคร่า แก่เฒ่า
เป็นผู้ใหญ่ ล่วงกาล ผ่านวัย มีอายุได้๑๒๐ปีแต่กำเนิด
แต่มิได้สร้างความดีมิได้ทำกุศลมิได้ทำกรรมอันเป็นที่ต้านทานความขลาดไว้
พราหมณ์โลกนี้ถูกชราพยาธิมรณะนำเข้าไปอยู่แล
เมื่อโลกถูกชราพยาธิมรณะนำเข้าไปอยู่อย่างนี้
ความสำรวมทางกายความสำรวมทางวาจาความสำรวมทางใจ ในโลกนี้นั้น
ย่อมเป็นที่ต้านทานเป็นที่เร้นเป็นเกาะเป็นที่พึ่งเป็นที่ยึดเหนี่ยว
ของเขาผู้ละไปแล้ว.


ชีวิตถูกชรานำเข้าไปใกล้ความมีอายุสั้น
ผู้ที่ถูกชรานำเข้าไปใกล้แล้วย่อมไม่มีที่ต้านทาน
เมื่อบุคคลเล็งเห็นภัยในความตายนี้
ควรทำบุญทั้งหลายอันนำความสุขมาให้
ความสำรวมทางกายทางวาจา และทางใจในโลกนี้นั้น
ย่อมเป็นไปเพื่อความสุขแก่ผู้ที่ละไปแล้ว
ผู้ซึ่งสร้างสมบุญไว้เมื่อครั้งยังมีชีวิตอยู่.


ปฐมชนสูตร จบ



(ปฐมชนสูตร พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย ติกนิบาต
พระไตรปิฎกและอรรถกถาแปล ฉบับมหามกุฏราชวิทยาลัย เล่มที่ ๓๔)



แบ่งปันบทความนี้ให้เพื่อนๆ
Facebook! Twitter! Del.icio.us! Free and Open Source Software News Google! Live! Joomla Free PHP