ดับเพลิง Calm Down

นิทานโทสะ ตอน ไม่หมด (กรรม) เพราะใจไม่จบ

โดย ชลนิล

รูปภาพประกอบโดย เด็กหญิงรถลาก

 

ชาวพุทธเราเชื่อเรื่องกฎแห่งกรรม โดยเฉพาะเรื่องกรรมเก่า

เวลาเจอเรื่องร้าย ๆ พวกเรามักบอกว่า นี่เป็นเพราะกรรมเก่าส่งผล ทำให้เราต้องมาเจอเรื่องแย่ ๆ ร้าย ๆ อย่างนี้ จนบางทีดูเหมือนตัว “กรรมเก่า” จะเป็นผู้ต้องหาในทุกคดีโดยไม่มีสิทธิยื่นคำร้อง ขออุทธรณ์ได้เลย

เคยสังเกตกันบ้างไหม เวลาวิบากร้ายส่งผล เราจะมีปฏิกิริยาตอบโต้อย่างไร...

ยอมรับผลของมันอย่างคนเชื่อมั่นในกรรมวิบาก แล้วยอมจบที่ใจตัวเอง ไม่คร่ำครวญ พิรี้พิไร ก่อเวรเพิ่ม
หรือ...มีโทสะ กล่าวโทษแต่กรรมเก่า คร่ำครวญ ไม่พอใจ และผูกเวร ก่อกรรมต่อโดยไม่รู้สึกตัว!

พี่ตุ้มแต่งงานมายี่สิบปี กับสามีที่เป็นข้าราชการเหมือนกันอยู่ที่ต่างจังหวัด สามีพี่ตุ้มเป็นคนประเภทครบสูตรความชั่ว...ทั้งกินเหล้า เจ้าชู้ ผลาญเงิน แถมยังอัตตาใหญ่ ถือว่าตัวดี ไม่เคยทำอะไรผิดเลย

พี่ตุ้มได้ชื่อว่าเป็นผู้หญิงที่มีความอดทนสูง ทนสามีอย่างนี้มาได้หลายปีโดยไม่ปริปาก มาช่วงหลังความอดทนของพี่ตุ้มลดลง ประกอบกับสามีได้พัฒนาวีรกรรมเส้นทางสู่อบายได้ช่ำชองขึ้น (ชั่วกว่าเดิม...ว่างั้นเหอะ)

ทั้งคู่จึงทะเลาะเบาะแว้งกันบ่อยครั้ง จนพี่ตุ้มประกาศขอหย่า แต่คุณสามีกลับไม่ยอม ทั้งที่เวลานั้นตัวเองก็มีผู้ช่วยภรรยา (เมียน้อยนั่นแหละ) เพิ่มมาอีกคนแล้ว

เขาบอกว่าจะหย่าทำไม ในเมื่อเขาไม่ได้คิดจริงจังกับผู้หญิงคนนั้น...ยังไงเสียพี่ตุ้มก็ยังเป็นตัวจริงของแกอยู่ดี...(ฟังแล้วน่าภูมิใจมั้ยเนี่ย)

พอลูกชายพี่ตุ้มเข้าเรียนมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพฯ สามีแกก็หอบผ้าผ่อนไปอยู่กับเมียน้อย ปล่อยให้ “ตัวจริง” ต้องอยู่เฝ้าบ้าน เป็นผีเรือน...เอ๊ย แม่ศรีเรือน

ใครเห็นอย่างนั้นก็สงสาร เป็นห่วงพี่ตุ้มว่าจะลำบาก ผมกลับเห็นว่านี่คือโอกาสดีที่สุด ที่พี่ตุ้มจะได้เรียนธรรมะ ฝึกหัดภาวนา

ดีที่พี่ตุ้มมีใจโน้มเอียงมาในทางธรรมอยู่แล้ว พอผมส่งซีดีธรรมะและแนะนำให้พี่ตุ้มฝึกเจริญสติ หัดภาวนา แกจึงสนใจปฏิบัติ ด้วยเชื่อว่าเวลานี้ไม่มีที่พึ่งอื่นนอกจากพระธรรม

ช่วงเวลาเดือนสองเดือนที่พี่ตุ้มได้ฟังเทศน์จากครูบาอาจารย์ที่ถูกตรงเป็นประจำ ประกอบกับฝึกเดินจงกรมตามรูปแบบ และผมโทรศัพท์ไปคุยเรื่องธรรมะ คอยกระตุ้นให้กำลังใจแกทุกสัปดาห์ จิตใจพี่ตุ้มค่อยมีหลักยึด มีความสุขมากขึ้น

แต่เหมือนกรรมเก่าแกยังไม่หมดจริง ๆ พอชีวิตจะมีความสงบเย็นสักนิดหน่อย สามีก็กลับมาอยู่บ้าน บอกว่าจะเลิกกับเมียน้อย (จริงหรือเปล่าก็ไม่รู้) พี่ตุ้มเลยไม่อาจภาวนาได้สะดวกอย่างเคย

ล่าสุดพี่ตุ้มโทรศัพท์มาคุยกับผมเรื่องสามีของเธอว่า...
“เฮ้อ...สงสัยกรรมเก่าของพี่มันไม่ยอมหมดซะทีนะ”
“มีอะไรล่ะพี่ตุ้ม” ผมถาม

แล้วแกก็เล่าให้ฟังว่า คุณสามีกำลังจะทำเรื่องขอกู้เงินไปใช้ พี่ตุ้มรู้ว่า ถ้ามีเงินเขาก็คงกลับไปอยู่กับเมียน้อยอีก ที่กลับมานั้น สงสัยคงเงินหมดนั่นแหละ

ในระเบียบการกู้ยืมเงินของข้าราชการจำเป็นต้องให้ภรรยาเซ็นยินยอมด้วย พี่ตุ้มไม่คิดจะเซ็นให้...ใจจริงไม่ได้ต้องการรั้งสามีของเธอไว้หรอก

ความรัก ความหวงมันหมดจากใจไปนานแล้ว ที่ไม่อยากเซ็นก็เพราะเงินเดือนสามีแทบไม่เหลือ หากยังไปกู้เงินมาอีก เงินเดือนก็อาจติดลบ เป็นภาระให้พี่ตุ้มต้องเอาเงินตัวเองไปโปะอีก (เคยเจอเหตุการณ์อย่างนี้มาก่อนแล้ว)

“ถ้าไม่เซ็น ก็หย่ากัน” คุณสามีประกาศกร้าว เมื่อรู้ว่าพี่ตุ้มจะไม่เซ็นให้

ผมได้ยินพี่ตุ้มเล่ามาถึงตรงนี้ก็แสนจะดีใจ คิดว่าพี่ตุ้มคงสมหวังเสียที ขอหย่ามาหลายครั้งแล้ว สามีก็ไม่ยอม คราวนี้เขาพูดเอง เวรกรรมยี่สิบปีจะได้จบสิ้นกันเสียที

“เรื่องอะไรพี่จะยอมหย่า” คำพูดของพี่ตุ้มทำเอาผมเหวอ ใจแป้วเลย “พี่จะทรมานพวกมันไปอย่างนี้แหละ”

อ้าว...จะทรมานเขาน่ะ ลืมไปหรือเปล่าว่ากำลังทรมานตัวเองด้วย!

ได้ยินแล้วผมรู้สึกหดหู่...ที่พี่ตุ้มไม่ยอมหย่า ไม่ใช่เพราะรัก หรือหวง แต่เพราะโกรธ เกลียด อาฆาตแค้น

...เรื่องอะไรฉันจะปล่อยให้พวกแกมีความสุข...
...ฉันจะทรมานแกแบบนี้แหละ จะทำไม...

เอ้า...ก็เพราะคิดอย่างนี้ล่ะสิ ถึงต้องมาบ่นให้ฟัง
“ทำไมกรรมเก่าของพี่ไม่หมดสักที?”
โธ่...มันจะหมดได้ยังไงกันล่ะพี่...เล่นผูกเวรต่อกันแบบนี้
แล้ว “ไม่รู้ตัว” ด้วยนะ ว่ากำลังผูกเวร สร้างกรรมใหม่ยืดเวลาของวิบากออกไปอีก

พี่ตุ้มเคยบอกว่า...จะยอมทนรับกรรม ใช้หนี้ให้หมดในชาตินี้ ไม่ผูกเวรต่อกันอีกแล้ว กรวดน้ำคว่ำขัน พบกันชาติเดียว...อโหสิ...จบกันชาตินี้ ชาติหน้าไม่ต้องเจอกันอีก

เฮ้อ...พูดยังไงก็พูดได้นะ พอถึงเวลาจริง ๆ เจอเรื่อง “วัดใจ” แค่นี้ ทำไมคิดผูกเวรกันต่อเล่า

บอกว่า “อโหสิ” ทำไมถึงยังโกรธแค้น อยากทรมานให้เขาเจ็บปวด
บอกว่าขอจบในชาตินี้...ทำไมถึงยังผูกเวรต่อ ด้วยพยาบาทอย่างนั้น

แถมยัง “ผูกเวร” ไปโดยไม่รู้สึกตัวเสียด้วย!

ที่บอกว่า “กรรมเก่า” ยังไม่หมดน่ะ...ก็เพราะพี่สร้าง “กรรมใหม่” มาต่อเชื้อให้มันเองนั่นแหละ

ไม่มีใครเขาบังคับเลย...นอกจากโทสะมันบัญชา

ใจที่คิดพยาบาท อยากทำร้ายฝ่ายตรงข้าม ด้วยการไม่ยอมหย่า (ทั้งที่อีกฝ่ายเปิดโอกาส) มันก็คือการสร้างกรรมใหม่ มาต่อยอดกรรมเก่าอย่างเรียบร้อย เสร็จสมบูรณ์

เพราะจิตมีโทสะ ยามได้ยินเขาบอกว่า “ไม่เซ็นจะขอหย่า” ...ทำให้เกิดความพยาบาท อาฆาต เลยตั้งใจแก้แค้น ด้วยการดื้อ ไม่ยอมหย่า เพื่อทรมานพวกเขาทั้งสองคน

หากพี่ตุ้มตามดูจิตตนเอง ก็จะเห็นขั้นตอนมันดำเนินไปแบบนี้ จนกระทั่งเกิดการสร้างกรรมใหม่เรียบร้อย พอไม่รู้ว่าตนเองต่อกรรมเก่า ด้วยบาปใหม่ จึงมาคร่ำครวญให้ผมฟังนี่แหละ

เอาน่า...เมื่อเข้ามาสู่เส้นทางการภาวนาแล้ว ก็ขอให้ถือเสียว่าผิดเป็นครู...ตามรู้ ตามดูกันต่อไป...

เจ้าตัวโทสะนี่ล่ะ เป็นกิเลสที่ทำให้เราสร้างบาปกรรมแรง ๆ ได้ง่ายที่สุด
ถ้าดูกิเลสตัวอื่นไม่เห็น ก็ขยันตามดูโทสะเข้าไว้...
จะหงุดหงิด รำคาญใจ โมโห กระทั่งอาละวาดโวยวาย รู้ทันตอนไหนก็ขอให้รู้เถอะ
เพราะมันคือกิเลสที่จะพาเราลงนรกง่าย ๆ
และพาเราสร้างกรรมใหม่ต่อยอดกรรมเก่าให้ยืดยาวอย่างที่ใครก็คาดไม่ถึง...

-----๐๐๐-----

 

< Prev		Next >