Dlitemag

ตั้งใจไว้ว่าอย่างน้อยที่สุดสองวันนี้จะ

๑. เดินจงกรมวันละสองช.ม.เป็นอย่างน้อย(เพราะว่างๆอยู่แล้ว)
๒. ไม่บ่นสามี (ศีลข้อสี่)
๓. ไม่ตีไอ้ตัวเล็กที่ชอบขับถ่ายนอกกรงเอย ซนจนข้าวของเละเทะเอย (ศีลข้อหนึ่ง)
๔. จะพยายามไม่เผลอเอ่ยถึงคนอื่นในทางที่ไม่ดี แม้จะแค่อยากระบายก็ตาม
๕. จะพยายามไม่จมกับความหดหู่ ด้วยการหันมาทำสิ่งที่ทำให้ใจสว่าง
๖. จะอ่านหนังสือเตรียมสอบภาษาให้ได้ทุกวัน(ยอมเว้นให้เฉพาะวันเสาร์อาทิตย์) - ปีนี้ฉันต้องสอบผ่านให้ได้!

และสุดท้ายนี้...
๗. จะไม่ย่อหย่อน หรือหาข้ออ้างให้ตัวเองในสิ่งที่กล่าวมาข้างต้น

:D กว่าจะมาเขียนในนี้ได้ ทำใจตั้งนาน
ที่ผ่านมา เคยตั้งใจจะทำแล้วไม่เคยทำได้รอดสักที จนรู้สึกเลยว่าการที่เราไม่มีสัจจะบารมีมันมีส่วนทำให้เรารู้สึกไม่นับถือตัวเองได้ขนาดไหน และรู้สึกแย่กับตัวเองยิ่งขึ้นได้ขนาดไหน เลยรู้สึกว่า "ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้ซะแล้ว!"

สองวัน ฉันต้องทำได้สิ! (และถ้าทำได้สองวันแล้ว ทำไมวันต่อๆไปฉันจะทำเพิ่มอีกสักวันไม่ได้ 8))

คุณทานตะวันกล้าหาญและมุ่งมั่นมากเลยค่ะ
ดิฉันเอาใจช่วย
แค่ตั้งใจก็บังเกิดบุญอันยิ่งแล้ว ทำให้ได้นะคะ
สู้ๆๆๆ

ขอบคุณมากค่ะ _/\_ ดีใจจัง รู้สึกได้กำลังใจเต็มเปี่ยมเลย  ::33::

ขออนุโมทนาบุญกับคุณทานตะวันด้วยค่ะ Angel เพิ่งเห็นคุณเป็นคนแรกที่ตั้งสัจจะอธิษฐานหลายข้อแบบนี้ รู้สึกปลื้มมากเลยค่ะที่มีคนตั้งใจมุ่งมั่นแบบคุณ ขอให้คุณทำสำเร็จทุกข้อนะคะ แต่อย่าเครียดมากไป ทำแบบสบายๆ แล้วทุกอย่างจะเป็นไปเองตามธรรมชาติค่ะ

Angel อยากขอ share เรื่องบางอย่างให้คุณทานตะวันฟังเหมือนกันค่ะ เมื่อตอนต้นปี เราคิดว่าเราจะทำความดีทุกวัน ก็เลยหาสมุดน่ารักๆ มาจดใช้ชื่อว่า สมุดทำความดีของ Angel วันไหนที่เราทำความดีอะไร ไม่ว่าจะเป็นการช่วยคุณแม่ล้างจาน แบ่งปันหนังสือให้เพื่อนที่ทำงานอ่าน หรือกดลิฟท์ให้คนที่ทำงานร่วมตึกเดียวกัน ช่วยจูงเด็กเล็กๆ ลงบันได เป็นต้น เราก็จะจดลงสมุดตลอดแม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อยก็ตาม จนตอนนี้ผ่านมาครี่งปีกว่าแล้ว สิ่งนี้กลายเป็นธรรมชาติของตัวเราไปแล้ว และอาจจะติดเป็นนิสัยไปแล้วด้วย จนตอนนี้เราไม่ต้องเขียนลงในสมุดแล้ว แต่ใช้บันทึกลงในใจแทน เมื่อไหร่ที่มีโอกาสทำความดี Angel จะรีบเข้าไปช่วยโดยไม่รีรอเลยค่ะ เพราะการช่วยเหลือผู้อื่นก็เป็นการทำบุญอย่างหนึ่ง แถมได้บุญเหมือนการทำบุญด้วยเงินด้วยนะคะ

ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้คุณทานตะวันทำสำเร็จนะคะ จะเอาใจช่วยอีกคนค่ะ สาธุ  _/|\_ ::02::

อนุโมทนาครับ ขอให้ทำสำเร็จดังที่ตั้งใจอธิษฐานเอาไว้นะครับ
ถ้ารู้สึกมากหรือเครียดเกินไปอาจปรับให้พอสมควรตามความเหมาะสมได้นะครับ
เป็นกำลังใจให้ครับผม  _/\_ ::01:: ::33::

เป็นกำลังใจให้คุณทานตะวันค่ะ ผลของการปฏิบัติเป็นอย่างไร เขียนมาเล่าสู่กันฟังบ้างนะคะ  ::01::

ขออนุโมทนานะคะ
อย่าลืมมาเล่าให้พวกเราชาวกองเชียร์ฟังบ้างนะคะ  o_kiss

 _/\_ ::01:: ::33::

สวัสดีค่ะ

ผ่านไปสองวันปรากฎผลดังนี้
๑. เดินจงกรมวันละสองช.ม.เป็นอย่างน้อย

ทำสำเร็จค่ะ! แต่ว่าเดินแล้วมึนๆ จิตไม่ตั้งมั่น รู้ว่าจิตไม่ตั้งมั่น รู้ว่าคงทำอะไรผิด หรือเผลอไปเพ่ง แต่ไม่หายค่ะ เดินมาสองวัน รู้สึกจะตื่นอยู่แค่ไม่ถึงนาที

แต่ก็ช่วยให้ระหว่างวันสนใจตามดูตามรู้มากขึ้นนะคะ

๒. ไม่บ่นสามี (ศีลข้อสี่)

วันแรก แอบบ่นแบบรู้ตัวหลังปากอ้าไปได้หนึ่งวิ เห็นปากขยับ เห็นคำพูดออกมาจากปาก ใจคิด "จนได้" พอใจไปเห็นอะไรพวกนี้เข้าก็รู้สึกว่าเหมือนโทสะจะไม่ครอบอยู่ในคำพูดคำบ่นของเราน่ะค่ะ

ว่าแต่วันนี้ (ที่ไม่ได้อยู่ในแพลน) บ่นจนได้ค่ะ โกรธมาก สามีคงเผลอหยิบเอาข้าวกลางวันเราติดมือไปที่ทำงาน อุตส่าห์แบ่งไว้สองกล่องแล้ว คงนึกว่ากล่องนึงข้าว กล่องนึงกับมั้ง โกร๊ธโกรธ อุตส่าห์ตั้งใจทำ (เมตตาเลยแปรเป็นโทสะซะงั้น) เมสเสจไป สามีทำงานอยู่เลยไม่ได้ดู เลยโทรไปเลย "คุณเอาข้าวกลางวันชั้นไปไหน" "ขอโทษนะ ผมหยิบติดมาด้วย" ตอนโทร ในใจก็บอกนะว่า "ไหนว่าจะไม่บ่นไง" แต่อีกใจไม่ยอมฟัง ทนไม่ไหวแล้ว มันอยากบ่นอ้ะ อัดอั้นตั้นใจ

แย่จัง จริงๆใจมันอัดอั้นตั้นใจ เรามีหน้าที่ดูใจ ไม่ใช่ดูคนที่ทำให้เราโกรธนี่ แล้วโกรธไปได้อะไรขึ้นมาหว่า แก้ปัญหาอะไรก็ไม่ได้ แถมหลุดออกมาทางกายวาจาแล้วเอาคืนไม่ได้ด้วยนะ

ว่าแล้วก็ตั้งใจจะขอโทษสามี และจะเก็บคราวนี้เป็นบทเรียนไว้สอนตัวเอง ไม่ให้ทำพลาด และจะดูกายดูใจให้มากกว่านี้ค่ะ

หนูผิดไปแล้วค่าา ขอโทษนะ ฮือๆๆๆๆๆ

๓. ไม่ตีไอ้ตัวเล็กที่ชอบขับถ่ายนอกกรงเอย ซนจนข้าวของเละเทะเอย

วันแรก มือง้าง แต่นึกได้ มือเลยค่อยๆเคลื่อนช้าลงมาวางอยู่บนตัวมัน แล้วก็ปล่อยไป

วันที่สอง มันโดนเตะเบาๆแทน

วันที่สาม(ที่จริงไม่เกี่ยว) มันโดนเอ็ดเฉยๆ

๔. จะพยายามไม่เผลอเอ่ยถึงคนอื่นในทางที่ไม่ดี แม้จะแค่อยากระบายก็ตาม

เหมือนวันแรกจะหลุดไปนะคะ โกรธเพื่อนคนนึงอยู่ ตอนนั้น พอหลุดไปก็นึกได้ แล้วบอกตัวเองว่าจะไม่ทำอีก

๕. จะพยายามไม่จมกับความหดหู่ ด้วยการหันมาทำสิ่งที่ทำให้ใจสว่าง

ทำได้ค่ะ ไปเดินจงกรมบ้าง ไปเดินเล่นสวนสาธารณะบ้าง ซื้อกับข้าวบ้าง

๖. จะอ่านหนังสือเตรียมสอบภาษาให้ได้ทุกวัน(ยอมเว้นให้เฉพาะวันเสาร์อาทิตย์)

ส่วนใหญ่มาอ่านก่อนนอนทุกทีเพราะว่ากิจกรรมอย่างอื่น และความจำเป็นเร่งด่วนส่วนอื่นๆทำให้หมดเวลา แต่พบว่าการตั้งสัจจะแล้วทำเนี่ย ทำให้ตั้งใจอ่านมากกว่าเวลาที่ไม่ได้ตั้งสัจจะเยอะเลย แม้จะเวลาสั้นๆแต่ก็มุมานะ ส่วนนอกนั้น อ่านไปใจลอยไปบ้าง ทำอย่างอื่นเล่นไปด้วยบ้าง ไม่ค่อยได้อะไร

และสุดท้ายนี้...
๗. จะไม่ย่อหย่อน หรือหาข้ออ้างให้ตัวเองในสิ่งที่กล่าวมาข้างต้น
ข้อนี้ทำได้นะ ไม่ได้เจตนาย่อหย่อน หรือหาข้ออ้างไม่ทำ แต่บางทีอารมณ์มันกินเรา เราเลยพลาด ต่อไปนี้จะดูกายใจให้มากขึ้น

เอาล่ะ สรุปบทเรียนแล้ว ขอตั้งสัจจะใหม่ดังนี้
"จะทำเจ็ดข้อที่ว่านั้นให้ได้ ยกเว้นเดินจงกรมลดเหลือวันละช.ม.เป็นอย่างน้อย (เพราะเวลาไม่ค่อยอำนวย) และจะพยายามตามดูตามรู้กายใจระหว่างวันให้มากเท่าที่จะนึกได้"

เอาตั้งแต่วินาทีนี้ถึงวันศุกร์ค่ะ

อ้า(เสียงแบบกินโค้กซ่าๆ)! ได้ทำตามสัจจะ(แม้จะยังไม่ครบ)แล้วรู้สึกดีเหลือเกิน อย่างน้อยมันก็ทำให้ใจฮึกเหิมมุ่งมั่นนะ

ขอบพระคุณโครงการดีๆนี้ รวมทั้งพี่ตุลย์ที่เป็นผู้ให้ทางสว่าง และทุกท่านที่มาให้กำลังใจค่ะ  _/\_

อนุโมทนาทุกๆท่านนะคะ  ::33::

อนุโมทนากับคุณทานตะวันด้วยจริงๆค่ะ เป็นกำลังใจให้คุณทำได้สำเร็จตลอดไปนะคะ อ่านบางหัวข้อแล้วก็อดขำไม่ได้ รู้สึกตามไปกับคุณด้วย เช่น เรื่องกล่องข้าวที่สามีหยิบติดไป คิดซะว่าสามีจะได้ทานฝึมืออร่อยๆ ของคุณเพิ่มขึ้นก็ดีนะคะ ส่วนเรื่องน้องหมาที่ซน อ่านแล้วก็คิดถึงน้องหมาที่บ้าน ตอนเล็กๆ เขาก็ซนแบบนี้แหละค่ะ แต่ตอนนี้เริ่มแก่แล้ว แถมเป็นเบาหวานอีก Angel และทุกคนในครอบครัวรักน้อง Brownie (เป็นผู้หญิงค่ะ) มากเลย ไม่อยากให้น้องทรมาน อยากให้เขาซนได้เหมือนก่อน ตอนนี้เล่นน้อยลง เอาแต่นอน ส่วนใหญ่ Angel จะเป็นคนทำข้าวให้เขากิน และพาเขาไปทำธุระส่วนตัว และที่สำคัญ ฉีดอินซูลิน เช้าเย็นค่ะ แต่ต้องมีคนช่วยจับอีก 2 คน เพราะน้องเขาไม่ยอมให้ฉีดง่ายๆ กลัวเข็มฉีดยาค่ะ แถมตอนนี้ก็ตาบอดอีก เพราะเบาหวานขึ้นตา ตอนนี้น้องหมาของคุณซุกซน ก็ขอให้ค่อยๆ สอนเขาไปเรื่อยๆ นะคะ อย่าไปตึเขาถ้าไม่จำเป็น เพราะเขาจะงอน และไม่ยอมเข้าใกล้เราอีก เหมือนน้องหมาที่บ้านค่ะ แค่พูดว่าเขา เขาก็งอนแล้ว ไม่ยอมมาให้เรารักเลย แต่ไปง้อก่อนถึงหาย ไม่รู้เป็นคนหรือหมากันแน่  ::02::

อนุโมทนาครับ  _/\_ ::01::

เวลาทำได้ดังที่ตั้งใจไว้ แม้จะยังขาดบ้างก็ตาม แต่ก็ทำให้เรามีกำลังใจมีพลังในการทำสิ่งต่างๆเพิ่มมากยิ่งๆขึ้น
นี่ก็คือเป้าหมายอย่างหนึ่งของโครงการนี้ครับ แสดงว่าบรรลุตามจุดประสงค์บ้างแล้ว  ::33:: ::115::

สองวันต่อไป ขอให้ทำในสิ่งที่ตั้งใจอธิษฐานไว้ให้สำเร็จอีกนะครับ
อนุโมทนาและเป็นกำลังใจให้อีกเช่นเคยครับ  _/\_ ::01::

มีเรื่องหนึ่งที่คุณ Angel กล่าวไว้น่าฟังคือเรื่องความคิดของเรา
ในเหตุการณ์เหมือนๆกัน ถ้าคิดให้ทุกข์ก็ทุกข์ได้ แต่ถ้าคิดให้สุขก็มีความสุขได้เช่นกัน
ลองอ่านตรงนี้ดูกันนะครับ เผื่อจะปิ๊งไอเดียทำให้ใจเป็นสุขง่ายยิ่งขึ้นครับ  _/\_ ::01::

http://www.larndham.net/wimutti/board/D00000097.html

ได้อ่าน weblink ที่คุณ sittnn ส่งมาแล้ว รู้สึกดีมากเลยค่ะ เพราะส่วนใหญ่เราจะได้รับการบอกให้คิดในแง่ดีมาตลอด เพื่อให้เราเป็นคนจิตใจดี ไม่ผูกเวรกับใคร และมีความสุข

แต่ถ้าต้องการพ้นทุกข์ ต้องคิดในแง่ความเป็นจริง เพื่อละทิ้งอัตตา ปล่อยวางได้ ไม่เอาตัวเองเป็นศูนย์กลางของทุกสิ่ง เพราะไม่มีเราจริงๆ ร่างกายนี้เป็นสิ่งที่เรายืมธรรมชาติมา วันหนึ่งเราก็ต้องคืนกลับไป แต่ทำไมคนสมัยนี้ถึงแบ่งเราแบ่งเขามากจัง ทำให้เกิดปัญหาระดับสังคม ระดับประเทศ
ถ้าพวกเขาได้ฝึกจะรู้ว่า เราจะแย่งชิงกันไปทำไม ในเมื่อไม่มีใครเอาอะไรไปได้ นอกจากบุญกับบาปเท่านั้น  ::02::

อนุโมทนายินดีด้วยครับ ::01::

คุณทานตะวันสบายดีรึเปล่าค่ะ รอฟังความคืบหน้าอยู่นะคะ และเอาใจช่วยด้วยค่ะ  ::02::

อิอิ กองเชียร์มาช่วยรอลุ้นกันอยู่
มีอะไรก็นำมาเล่าสู่กันฟัง แบ่งประสบการณ์กันอีกนะครับ
อนุโมทนาครับผม  _/\_ ::01:: ::33::

หนีเร้นไปซ่อนกายเพราะตกม้าตายค่ะ  :'(

ยอมไม่ได้ เดี๋ยวเอาใหม่! :D

 :D   

ม้ามีไว้ให้ขี่   ตกมั่ง  ปีนสำเร็จมั่ง  แต่เขาก็พาเราเคลื่อนที่ไปข้างหน้าเรื่อยๆ ค่ะ
เหมือนกับที่ตั้งใจอะไรสักอย่างไว้   ทำให้ละเอียดขึ้น  บางครั้งก็ยั้งทัน บางครั้งก็ไม่

ซึ่งถ้าไม่ใช่ตะแกรงขนาดถี่ขึ้นแบบนี้  อาจจะไม่ทันหันมาสำรวจตัวเองเลยก็ได้นะคะ

ดังนั้น ต่อให้รู้สึกว่าตกม้า  นั่นแปลว่าคุณละเอียดขึ้น ใฝ่ใจจะพัฒนาตัวเองขึ้น 
ถึงได้มีเวลาย้อนมาจับผิด สำรวจตัวเองค่ะ

ยินดีด้วยนะคะ


เรื่องราว กับประสบการณ์ของคุณแองเจิล น่ารักมากๆ  ค่ะ
ขอบคุณมากเลยนะคะ เลยพลอยได้ประโยชน์ ได้ชื่นใจไปด้วยค่ะ

::33::

ไม่เป็นไรนะคะคุณทานตะวัน นับหนึ่งใหม่ตามที่คุณ sittnn บอกไว้ทุกวันที่เริ่มต้น
อาจเพราะคุณทานตะวันตั้งสัจจะไว้หลายข้อ ทำให้รู้สึกเครียดเวลาทำไม่ได้ครบทั้งหมด

เอาอย่างนี้ดีไหมคะ ทำวันละ 2 ข้อ สำหรับอาทิตย์นี้ ให้รู้สึกเคยชินให้ได้ก่อน
อาทิตย์ถัดไปก็เพิ่มอีก 2 ข้อ จนครบที่ตั้งใจไว้
ค่อยๆ ทำ อย่ากดดันตัวเองมากเกินไป เพราะทำให้คุณเครียดและไม่อยากปฏิบัติ

ขอให้ทำแบบสบายๆ ไปเรื่อยๆ นะคะ จะเป็นกำลังใจให้ค่ะ  ::02:: ::33::

ขอบคุณคุณพิมค่ะ ที่อ่านเรื่องที่ Angel แบ่งปันประสบการณ์ในกระทู้นี้ด้วย
มาร่วมเป็นกำลังใจให้ทุกคนทำสำเร็จดังตั้งใจกันนะคะ  _/|\_

Quote from: ทานตะวัน on August 14, 2009, 04:22:09 pm
หนีเร้นไปซ่อนกายเพราะตกม้าตายค่ะ  :'(

ยอมไม่ได้ เดี๋ยวเอาใหม่! :D

ลองดูใหม่นะครับ  ::02::

ถ้าตรงไหนมันเยอะไปเหลือบ่ากว่าแรงเรา เราก็ลดได้ปรับได้ตามความเหมาะสม
ทำแบที่คุณ Angel บอกไว้ก็ได้ครับ ลดลงมานิดนึง
ทำให้คุ้นชิน ต่อไปก็จะทำง่ายขึ้นและเพ่ิมขึ้นเองได้ตามสมควรครับ

เป็นกำลังใจให้กับความตั้งใจอธิษฐานสิ่งดีๆเพื่อตนเองนะคับ  ::33:: ::01:: _/\_

สวัสดีค่ะคุณทานตะวัน  ได้อ่านความคืบหน้าเมื่อวันที่ 6
เล่าได้ชัดเจนเห็นภาพ  คุณต้องเป็นคนจริงใจ คิดอย่างไรพูดอย่างนั้น
ไม่สร้างภาพตนเอง  ชอบค่ะ  ชอบคนไม่เสแสร้ง   ::m28::
ขอเอาใจช่วย  อย่าท้อนะคะ  บางวันอาจทำได้ดี บางวันไม่ดีนัก
มันก็ไม่มีอะไรแน่นอน  แต่แนวโน้มก็จะดีขึ้นดีขึ้นเมื่อเราตั้งใจ
คิดไว้สอนตนเองด้วยค่ะ
สู้ต่อไปอย่าหยุดนะคะ  มีเพื่อนๆให้กำลังใจอยู่  ::m42:: ::m42:: ::m42::

คุณทานตะวัน สบายดีอยู่รึเปล่าค่ะ
Angel และเพื่อนๆ รอฟังเรื่องเล่าของคุณอยู่ค่ะ  :-*

สู้ๆค่ะ ล้มได้ก็ลุกใหม่ได้นะคะ เพื่อนๆเป็นกำลังใจให้ค่ะ ::33::

ขอบคุณเพื่อนๆผู้แสนดีทุกท่านค่ะ _/\_ ทั้งคุณพิม คุณsitnn คุณAngel คุณpanapien คุณwanrawee อุตส่าห์มาช่วยติดตามคนท่าดีทีเหลวอย่างนี้ ::115:: (เฮ้อ อยากเอาปี๊บคลุมหัว) ขอโทษด้วยนะคะ ทำได้ไม่ดีนัก :(

อาจจะคาดหวังในตัวเองมากไปหน่อย บางวันทำบางข้อไม่ได้แล้วมันรู้สึกว่า "เราเสียสัจจะแล้ว เราไม่เอาไหน" มันเลยเสียกำลังใจ จะมาโพสต์ว่าทำสำเร็จแล้วก็ไม่ได้อีก เลยหนีไปเลย :'( (แล้วกัน) อายค่ะ แต่ก็ดีที่เพื่อนๆตามตัวกัน และให้กำลังใจ เลยรู้สึกว่าจะตกม้าตาย เราก็ใช่ว่าจะต้องตกม้าตายตลอดนี่นา ตราบใดที่ยังไม่ท้อมันก็ยังมีหนทาง แต่ถ้าท้อแล้วยอมแพ้เลยเราก็จะแพ้ไปตลอดจริงๆ

เพราะฉะนั้นต้องขอบคุณเพื่อนๆทุกท่านมากเลยค่ะ ทำให้ได้คิดมากๆเลยว่าการติเตียนไม่ให้ประโยชน์ได้เท่ากำลังใจ และอีกหน่อยถ้าใครท้อหรือทำอะไรไม่สำเร็จ เราจะให้กำลังใจด้วยเมตตาเหมือนที่เพื่อนๆให้เราอย่างนี้ (โอ๊ะ ก้อนอะไรจุกคอ...)

ตอนอ่านถึง"อย่าท้อนะคะ" ของคุณ panapien เหมือนได้ยินเสียงประกอบด้วยเลย ;) เหมือนเข้าไปอยู่ในหัวใจ รู้สึกเหมือนมีพลังขึ้นมาให้ฮึดเลยค่ะ ขอบคุณมากค่ะ

เอาล่ะค่ะ ขอส่งการบ้านและปรับเปลี่ยนบางส่วนให้เหมาะสมนะคะ
๑. เดินจงกรมวันละสองช.ม.เป็นอย่างน้อย
- จากประสบการณ์พบว่าจะตั้งใจมากไปหน่อย(แบบว่าสองช.ม.นี้ฉันต้องดีให้ได้ - ซึ่งแค่ตั้งต้นมันก็ผิดแล้ว) แล้วก็คาดหวังผล เลยกลายเป็นว่าเพ่งโดยไม่รู้ตัวบ้าง หรือหลงสร้างสภาวะเป็นกลางขึ้นมาบ้าง
- แต่พอเดินสักแต่ว่าเดิน เดินเอาตามฉันทะที่มี ตามกาลเทศะแล้ว รู้สึกว่าเดินสบายๆเป็นธรรมชาติกว่า ไม่กดข่ม ไม่ค่อยมีตัวนิ่งๆอยู่ เพราะฉะนั้นขอเปลี่ยนเป็นว่าจะเดินจงกรมทุกวันแล้วกันนะคะ วันละอย่างน้อยที่สุดก็ ๕ นาที ถ้าเดินได้มากกว่านั้นก็อนุโมทนากับตัวเอง(ได้หรือเปล่า?)

ถามเพื่อนๆที่ทำในรูปแบบนิดนึงนะคะ วันไหนไปเที่ยวตจว. หรือเหนื่อยแสนเหนื่อยนี่ มีลืมทำในรูปแบบกันบ้างหรือเปล่าคะ เราจะตกม้าตายก็ตรงนี้ทุกที

๒. ไม่บ่นสามี
- สัปดาห์ก่อนบ่นเป็นหมีกินผึ้งเลยค่ะ เพราะกำลังอากาศร้อน กำลังคิดหาทาง กำลังสับสน บ่นเสร็จก็มานั่งเสียใจ ทำไมเราปล่อยให้ความ"อยากบ่น"มันครอบงำ เรากำลังคิดค่ะเนี่ยว่าเราน่าจะพกเทปกาวอย่างดีสักม้วน ไว้ปิดปากตัวเองซะบ้าง
- แต่การมาตั้งสัจจะ มันทำให้เราฉุกคิดนะคะ อย่างน้อยเวลาที่เราบ่นเรื่องเล็กๆ มันจะได้คิดแล้วบ่นน้อยลงกว่าเดิม บางทีก็อดทน ไม่บ่นเลย ถ้าไม่ได้ตั้งสัจจะเลยมันคงบ่นยาว บ่นนาน บ่นบ่อยๆ
- ก็ยังตั้งใจว่าจะไม่บ่นสามีค่ะ เอาเท่าที่ทำได้ ทีละเล็กทีละน้อย สะสมไป รู้ตัวให้ทันได้บ่อยๆ อนุสัยมันคงอ่อนกำลังลงบ้าง :D

๓. ไม่ตีไอ้ตัวเล็กที่ชอบขับถ่ายนอกกรงเอย ซนจนข้าวของเละเทะเอย
- อดไม่ได้ค่ะ แม้จะเข้าใจว่ามันเป็นสัตว์นิสัยอย่างนี้ แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่ามันต้องตีให้หลาบจำ (ไอ้ตัวเล็กของเราไม่ใช่หมานะคะ) เขาแนะนำกันว่าให้เลี้ยงในกรงเพราะสัตว์ประเภทนี้ซนมากๆ (เช่น คุ้ยตู้หนังสือเรา โดยเข้าไปผลักโยนเอาหนังสือออกมาทั้งชั้น พอเสร็จแล้วก็ไปก่อความวุ่นวายอย่างอื่นต่อไป ห้ามก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง - ไม่เคยคิดเลยว่ามันจะเป็นขนาดนี้ไม่งั้นคงไม่เลี้ยงแต่แรก) แต่เราก็สงสารน่ะค่ะ ใครๆก็อยากมีอิสระ แต่พอปล่อยออกมาทีไร คนปวดหัวคือเรา คนที่จะแผดเสียงดุคือเรา ต้องมาคอยห้ามโน่นนี่ วิ่งไล่กันเป็นพัลวัน ยังคิดไม่ออกเลยว่าจะเลิกดุเลิกตีมันได้ยังไง
- พยายามคิดว่ามันเป็นของมันอย่างนี้ เราเองนี่แหละที่ยอมรับความจริงข้อนี้ไม่ได้
- แต่ต่อให้ยอมรับ แต่เราก็ยอมรับไม่ได้ที่มันพังข้าวของให้เราต้องมานั่งจัดนั่งวางใหม่อยู่ดี
- ทำไงดีน้า...

๔. จะพยายามไม่เผลอเอ่ยถึงคนอื่นในทางที่ไม่ดี แม้จะแค่อยากระบายก็ตาม
- ข้อนี้ได้บ้างไม่ได้บ้าง แล้วแต่ความคุกรุ่น
- ถ้าเป็นช่วงที่ความหดหู่ หรือโทสะไม่ครอบงำใจเราทั้งหมดแล้วเราจะหยุดทันนะคะ แต่ถ้าเรารู้ตัวตอนมันแผ่ซ่านไปแล้วนี่ "หลุด" สนิท
- แต่ก็จะพยายามเอาใหม่ค่ะ เอาแค่ว่าจะไม่เอ่ยถึงคนอื่นในทางไม่ดี แต่ถ้าเป็นการระบายเพราะอัดอั้นตั้นใจ อันนี้อาจยอมละเว้นให้ได้ แล้วถ้าอันแรก(ไม่เอ่ยถึงคนอื่นในทางไม่ดี)แกร่งขึ้น เดี๋ยวอันหลัง(ไม่เอ่ยในทางไม่ดี แม้จะระบาย)คงทำได้ขึ้นมาบ้างเป็นลำดับ

๕. จะพยายามไม่จมกับความหดหู่ ด้วยการหันมาทำสิ่งที่ทำให้ใจสว่าง
- ถ้ารู้ตัวว่าหดหู่อยู่ หลายๆครั้งทำได้นะคะ  :)
- จะทำต่อไปค่ะ อันนี้ไม่ยอมเลิกแน่ๆ  อยากให้อนุสัยส่วนนี้เบาบางลง และเปลี่ยนตัวเองเป็นคนใหม่ที่มองโลกในแง่ดีค่ะ

๖. จะอ่านหนังสือเตรียมสอบภาษาให้ได้ทุกวัน(ยอมเว้นให้เฉพาะวันเสาร์อาทิตย์) - ปีนี้ฉันต้องสอบผ่านให้ได้!
- โอ๊ย ตายแล้ว ข้อนี้ลืมไปเลย ??? พอดีมีเรื่องวุ่นๆเรื่องอื่นๆ เรื่องนี้เลยกลายเป็น last priority ไปเสียงั้น
- เอาใหม่ค่ะ จะอ่านหนังสือให้ได้ทุกวันค่ะ! เสาร์อาทิตย์จะพกศัพท์ไว้ท่องถ้าไม่มีหนังสือนะคะ

ข้อเจ็ดที่ว่าจะไม่ย่อหย่อนนั้น...
- ไม่ได้เจตนาจะย่อหย่อน แต่ว่ามันพลาดพลั้งไป (แก้ตัว)
- และสุดท้ายพอกำลังใจเหี่ยว เลยย่อหย่อนจนได้... (ยอมรับ)
- ข้อนี้ขอตัดทิ้งนะคะ เอาเป็นว่าถ้าย่อหย่อนก็มานะให้มากขึ้น ถ้ามานะมากไปเกินพอดีก็ให้รู้ว่าตึงเกินไป
- ตั้งใจว่าจะเอากลางๆ ปรับเปลี่ยนให้เหมาะกับตัวเองน่ะค่ะ ::02:: เลยได้รู้เลยว่า แม้ตัวเองนั้นก็ไม่อาจ "ข่มเขาโคขืนให้กินหญ้า" ได้โดยง่าย กิเลสนอนเนื่องในสันดานมาช้านาน ปราบมันลงไม่ได้ง่ายๆในคราวเดียว แต่เรารู้ทันมัน หลอกล่อมันทีละนิด เดี๋ยวมันคงค่อยๆเดินตามทิศทางที่เราตั้งใจไว้ได้บ้างแหละ (ปราบตัวเองยังไม่ได้ จะไปปราบสัตว์เลี้ยง - ดูซิ)

แล้วมาติดตามดูกันนะคะ ว่ายัยทานตะวันจะตกม้าตายอีกกี่รอบ ::115::

แต่จะลุกใหม่อย่างที่คุณwanraweeบอกค่ะ ฮิๆ ::33::
-----------------------------------------------------------------------------

ป.ล. ขอบพระคุณสำหรับทุกกำลังใจค่ะ ไม่งั้นตกม้าตายแล้วอาจตายสนิทเลยจริงๆ แต่พอรู้ว่ามีกองเชียร์ช่วยกันดันเลยลุกขึ้นมาฮึดสู้ใหม่ได้ค่ะ ;) เป็นพระคุณจริงๆ

อนุโมทนากับคุณทานตะวันจริงๆ ค่ะ  _/|\_
นึกว่าจะไม่กลับมาเล่าให้ฟังซะแล้ว เพราะหายไปหลายวัน
Angel และเพื่อนๆ ในโครงการสองวันฯ ยินดึเป็นกำลังใจคุณทานตะวันเสมอค่ะ
เพราะทุกคนต่างต้องการกำลังใจในการทำสิ่งที่ตั้งใจให้สำเร็จ
มาร่วมเป็นกำลังให้กันและกันนะคะ  ::33::

อ่านเรื่องเล่ายาวของคุณทานตะวันแล้ว รู้สึกว่าคุณเป็นคนที่มีความตั้งใจสูงมาก
ทำให้เกิดความคาดหวังสูงด้วย เมื่อทำไม่ได้ในบางข้อ ก็เลยเกิดความท้อแท้
แต่ดีแล้วค่ะ ที่ได้ปรับเปลี่ยนคำอธิษฐานให้เหมาะสมกับตัวเอง
ขอให้ตั้งใจใหม่อีกครั้งนะคะ จะเอาใจช่วยค่ะ  ::02::

ยะเฮ้   ;)  คุณทานตะวันกลับมาแล้ว...

ไม่ต้องกลัวนะคะ ..ถ้าล้มก็ลุกใหม่ได้ตอนที่ เราเข้าโครงการแรกๆก็หายไปเลยเหมือนกัน

เพราะเราทำไม่ได้ง่า.. :P

แต่กะว่าจะแอบมาดูคนอื่นๆที่เราเคยเข้าไปให้กำลังใจไว้ไงค่ะ แล้วเจอคุณsittnn 

ไป copy ข้อความที่เรา post ไว้ที่กระทู้คนอื่นมาแปะ.. ???

แล้วบอกให้เราเปลี่ยนคำอธิษฐานดู ..เราเลยกลับมาใหม่ค่ะ..

เอาใจช่วยเจ้าของกระทู้ทุกๆกระทู้เสอมค่ะ ::33::

เป็นความตั้งใจที่ดีมากเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้คุณทานตะวันนะคะ  ::33:: ::33:: ::33::

ขออนุญาตแชร์ความคิดเห็นประสากัลยาณมิตรนะคะ

๑. เดินจงกรมวันละสองช.ม.เป็นอย่างน้อย(เพราะว่างๆอยู่แล้ว)

คุณทานตะวันลองตั้งใจเป็น "จะเดินเล่นอย่างมีสติ" ดูสิคะ เผื่อจะเพ่งน้อยลงนะคะ เพราะเราเองก็ติดเพ่งเวลาเดินจงกรมค่ะ แต่ก่อนไปเดินที่สวนสาธารณะ กะว่าจะจงกรม ปราฏว่าเดินทื่อมะลื่อไปตลอดทางเลยค่ะ แน่นมาก รู้สึกเหมือนเรากำลังจะปฏิบัติภารกิจอะไรอยู่ใจมันไม่สบายเลย พอมันเหนื่อยแล้วมันก็ไม่เอา ท้อ อารมณ์เหมือน "เฮ้อ พอและ ไม่เอาและเดินเล่นดีกว่า" พอใจมันคลายออกว่าจะไม่ทำมันก็โล่งเลยค่ะ กลายเป็นรู้แบบโล่งสบายขึ้นมาแทน พอรู้ว่าอ๋ออย่างนี้นี่เองมันก็มีกลับไปเพ่งบ้างเพราะอยากรู้ชัด อยากรักษามันไว้ แต่วางใจทำนองนี้บ่อยๆ (ว่าจะเดินเล่นแบบรู้ตัว ไม่ใช่จะเดินจงกรม) มันก็ดีขึ้นเพ่งน้อยลงค่ะ

อารมณ์ก็คงเหมือนเวลาครูบอกนร.ว่าจะสอบ นร.ก็จะเกร็งน่าดูและไม่ชอบบรรยากาศแบบนั้น แต่พอครูบอกนร.ว่าลองดูเล่นๆ นะ ไม่เก็บคะแนน นร.ก็จะไม่เกร็ง กล้าแสดงออกมากขึ้น เป็นธรรมชาติมากขึ้นค่ะ

๒. ไม่บ่นสามี (ศีลข้อสี่)

อนุโมทนาค่ะ _/\_ เคยมีคนบอกไว้ว่ามองข้อดีของเค้ามากๆ เวลาเราจะบ่นเค้าเรามักจะบ่นไม่ค่อยออกค่ะ ::02::
ขอให้คุณทานตะวันและสามีครองคู่อย่างมีความสุขและเจริญในสติสัมปชัญญะยิ่งๆ ขึ้นไปนะคะ

๓. ไม่ตีไอ้ตัวเล็กที่ชอบขับถ่ายนอกกรงเอย ซนจนข้าวของเละเทะเอย (ศีลข้อหนึ่ง)

ที่บ้านก็มีเลี้ยงสัตว์เหมือนกันค่ะ เข้าใจหัวอกคุณทานตะวันเลย เวลาเหนื่อยๆ มาแล้วเจอสัตว์เลี้ยงทำเลอะเทอะหรือดื้อนี่มันน่าหงุดหงิด สำหรับเรา (ความคิดเห็นส่วนตัวเล่าสู่กันฟังนะคะ) ถ้าสติเอาไม่อยู่จริงๆ ก็พยายามมองเขาเหมือนเขาเป็นลูก และมองว่าชาติใดชาติหนึ่งเขาก็คงเป็นญาติเป็นมิตรเรา ชาตินี้เขาตกอยู่ในภพนี้ มีขีดจำกัดการคิดอ่านซึ่งไม่สามารถทำตามใจเราได้หมด หากเราเป็นอย่างเขาเราก็คงต้องการความเมตตาเช่นกัน มันก็จะนึกสงสารพาลตีเขาไม่ลงน่ะค่ะ 

๔. จะพยายามไม่เผลอเอ่ยถึงคนอื่นในทางที่ไม่ดี แม้จะแค่อยากระบายก็ตาม
๕. จะพยายามไม่จมกับความหดหู่ ด้วยการหันมาทำสิ่งที่ทำให้ใจสว่าง
๖. จะอ่านหนังสือเตรียมสอบภาษาให้ได้ทุกวัน(ยอมเว้นให้เฉพาะวันเสาร์อาทิตย์) - ปีนี้ฉันต้องสอบผ่านให้ได้!

เอาใจช่วยทุกข้อเลยค่ะ ขอให้ประสบความสำเร็จตามที่ตั้งใจด้วยความเบิกบานนะคะ _/\_ :D

 :) ขอบคุณทุกท่านค่ะ _/\_

ช่วงนี้ก็เดินจงกรมได้ราวๆครั้งละอย่างต่ำ 15-20 นาที พยายามจะเดินเวลาอยู่ข้างนอกให้เป็นการเดินจงกรมด้วย แต่ก็เสียท่าให้กับการหลงไปคิดโดยไม่รู้ตัวเลยค่ะ :'(

ส่วนเรื่องสัตว์เลี้ยง ช่วงนี้ไม่โดนเราตีเลยค่ะ คุณJittaให้คำแนะนำไว้ดีมากๆเลยค่ะที่ว่าเขาเกิดมาในอัตภาพที่ไม่เอื้อต่อความคิดอ่านเหมือนคนก็เลยรู้สึกสงสารเขาขึ้นมา(มากๆ) เลยเลิกสนิทเลยค่ะ โกรธก็รู้ทันใจ ยั้งมือทัน ::01:: พอเราไม่ขี้โมโห ไม่ระเบิดโทสะก็รู้สึกว่าเจ้าตัวเล็กน่ารักขึ้นอีกเยอะ (แปลกดีค่ะ เปลี่ยนตัวเอง โลกก็เปลี่ยน) แล้วก็รู้สึกว่าเขาว่าง่ายขึ้นกว่าแต่ก่อน (อาจจะเพราะเราไม่รู้สึกปี๊ดแตกเหมือนเมื่อก่อนล่ะมั้งคะ)
ขอบคุณคุณJittaมากๆค่ะ

สามีโดนบ่นน้อยลง เราเองก็รู้ตัวบ่อยขึ้นเวลาบ่น บางทีมันก็ยังอยากจะบ่น แต่ก็จะเป็นการรู้ตัวตามมาบ่อยๆ น่าจะลดนิสัยนี้ได้ทีละหน่อยๆค่ะ

เรื่องอื่นๆก็ยังเรื่อยๆมาเรียงๆอยู่ค่ะ แต่ยังไม่ทอดทิ้ง
ตอนนี้เขียนความตั้งใจปะกำแพงไว้ให้เห็นบ่อยๆจะได้ไม่ลืมค่ะ 8)

แวะมาส่งกำลังใจครับ  ::01::

เยี่ยมมากเลยค่ะคุณทานตะวัน ::12::
พวกเราเหล่ากัลยาณมิตรยินดีแลกเปลี่ยนความคิดเห็น
เพื่อการทำดีของเพื่อนๆ ทุกคนค่ะ รวมทั้ง Angel ด้วย  ::01::

การเดินจงกรมธรรมชาติ คือ การรู้ตัวทุกขณะที่กำลังเดินอยู่ค่ะ
ว่าก้าวขาซ้าย ขาขวา ยก ย่าง เหยียบ
การเดินแบบนี้ทำได้ตลอดเวลาที่เดินค่ะ  :-*
ค่อยๆ ลอง และเริ่มไปทีละน้อย แล้ววันหนึ่งเราจะทำจนเป็นปรกติค่ะ

เรื่องสัตว์เลี้ยง ดีแล้วล่ะค่ะที่คุณมีเมตตากับเขา  _/\_
เพราะสัตว์เหล่านี้จะฟังน้ำเสียงเราเป็นหลัก
ถ้าเราทำเสียงนุ่มๆ เช่น บอกว่า รักกกกกกกก นะ
เขาก็จะอ่อนโยนขึ้น ไม่ดื้อ และว่าง่ายขึ้นค่ะ ::01::

แต่ถ้าเราทำเสียงดัง ดุๆ ใส่เขา เขาก็จะยิ่งเกเรค่ะ
สังเกตจากน้องหมาที่บ้านค่ะ เวลาเราทำเสียงนุ่มๆ เขาก็มาให้เรารัก
นอนแอ้งแม้งให้เราเล่นด้วย แต่ถ้าทำเสียงดุ เขาก็จะคำรามใส่ค่ะ  >:(

สัมผัสก็เป็นสิ่งสำคัญ คนแต่ละคนมีสัมผัสต่างกัน  ;)
มือที่สื่อถึงความรัก ความเมตตา จะทำให้สัตว์เลี้ยงสงบ และว่าง่าย
Angel ทดลองแล้วค่ะ เพราะน้องหมายอมให้ Angel เช็ดตัวให้คนเดียว
คนอื่นในบ้าน เขาไม่ค่อยยอมเลยค่ะ คำรามใหญ่เลยด้วย

สำหรับเรื่องการบ่นสามี คุณรู้ตัวเร็วขึ้น ทำให้ระยะเวลาบ่นน้อยลง
เมื่อฝึกรู้กาย รู้ใจบ่อยขึ้น ต่อไปคุณก็จะไม่ต้องบ่นสามีอีกเลยค่ะ
และสามีก็จะเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงในทางที่ดีขึ้นของคุณ  ::02::

ส่วนเรื่องอื่นๆ ก็ขอเป็นกำลังใจให้ทำสำเร็จนะคะ แต่ค่อยๆ ทำไปก็ได้ค่ะ
ไม่ต้องเครียด หรือ กดดัน เกินไป
เอาใจช่วยเสมอค่ะ  ::33::

คุณทานตะวันสุดยอดเลยค่ะ jasmin อ่านข้อแรกของคุณก็ตาโตแล้วค่ะ jasmin แค่นั่งหายใจ 10 นาทีก็ยังจะหลับแล้ว คุณทานตะวันเยี่ยมมาก ๆ เลย อนุโมทนาด้วยค่ะ  ::33::

ขอบคุณมากค่ะเพื่อนๆ _/\_

เดินจงกรมธรรมชาติเคยลองพยายามมาเป็นปี(และก็ยังลองอยู่) แต่ไม่เคยรอดเลยค่ะ ไม่รู้ว่าเพราะจิตอ่อนกำลังหรือเปล่า (ซึ่งก็พยายามแก้ไขด้วยการทำในรูปแบบไว้ - แต่ก็ยังไม่แข็ง) เดินแบบรู้ตัวได้ไม่เกินสิบวิ แล้วก็โดนโมหะซัดซะน่วม :(

คุณแม่จัสมินคะ เราว่าคุณแม่เก่งกว่าเยอะค่ะเรื่องเลี้ยงน้องโดยไม่ระเบิดโทสะเนี่ย ::01::

เรื่องนั่งสมาธินั้นหลวงพ่อท่านเคยบอกไว้ว่าถ้าเหนื่อยๆมานั่งมันก็หลับเป็นธรรมดา ถ้าคุณแม่หลับ แนะนำให้เดินดีกว่าค่ะ ให้กายขยับแล้วมันจะรู้สึกตัวได้ง่าย จะกระฉับกระเฉงขึ้นหนอย (ไม่งั้นอย่างหลายๆคนนั่งสมาธิแล้วก็ติดซึมบ้าง ติดง่วงบ้าง ติดฟุ้งบ้าง) คุณแม่ลองทำวันละสิบนาทีดูก่อนสักสองสามวันก็ได้ค่ะ

รูปแบบไหนก็ทำให้เป็นได้ทั้งสมถะและวิปัสสนา อยู่ที่วิธีการดู เลือกให้เหมาะกับจริตและสถานการณ์น่าจะเอื้อประโยชน์ได้ดีกว่านะคะ ::33::

ไม่เป็นไรคะ ถ้าคุณทานตะวันไม่สามารถเดินจงกรมธรรมชาติได้ในตอนนี้
ก็ค่อยๆ ฝึกไปนะคะ วันหนึ่งก็จะทำได้เอง
แต่ถ้าเลิก หรือ ท้อถอยไปก่อน ก็ต้องนับหนึ่งใหม่อยู่ร่ำไปค่ะ

เมื่อก่อน Angel ก็ไม่เข้าใจเรื่องเดินจงกรมธรรมชาติ
แต่พอไปฝึกเจริญสติเมื่อ 4 เดือนก่อน  ::02::
ท่านวิทยากรบอกว่า สิ่งสำคัญในการฝึกเจริญสติ คือ

อันดับหนึ่งเลย คือ การกำหนดอิริยาบถใหญ่ เช่น ยืน เดิน นั่ง นอน
และกำหนดอิริยาบถย่อย คือ ยก ไป จับ หยิบ มา ยก เหยียบ เป็นต้น   :)

ยิ่งเรากำหนดอิริยาบถย่อยได้ละเอียดมากเท่าไหร่ เราก็ยิ่งมีสติในทุกขณะมากเท่านั้น
และเป็นการตัดภพตัดชาติได้อีกด้วย เพราะเราไม่ได้คิดถึง และผูกเวรผูกกรรมกับใครเลย

ตอนแรก Angel ยังกำหนดไม่ค่อยได้ค่ะ เพราะการกระทำ เร็วกว่าการคิดกำหนดของเรา
แต่พอฝึกๆ ไป ก็เริ่มทันบ้างแล้ว ค่อยๆ ฝึกไปค่ะ  ::01::

อันดับสอง คือ การเดินจงกรม เพื่อจิตจะได้สงบ และอยู่กับปัจจุบันขณะมากที่สุด  ;)

อันดับสาม คือ การนั่งสมาธิค่ะ  _/\_

ตอนนี้ Angel ทำได้แค่กำหนดอิริยาบถ และนั่งสมาธิ เท่านั้นเองค่ะ
ส่วนเดินจงกรม ไม่ได้ทำต่อเลย เพราะต้องเดินช้ามาก
แต่ Angel เป็นคนเดินเร็ว ก็เลยเป็นเดินจงกรมธรรมชาติดีกว่าค่ะ

ขอเป็นกำลังใจให้คุณทานตะวันและเพื่อนๆ ทำสำเร็จ  ::33::
และเจริญก้าวหน้าในทางธรรมยิ่งๆ ขึ้นไปด้วยนะคะ สาธุ  _/|\_

ขอบคุณค่ะ คุณAngel

เมื่อก่อนเราก็เคยฝึก "กรรมฐาน" อย่างคุณangelนี่แหละค่ะ แบบเดียวกันเป๊ะเลย :)
ฝึกมาสิบปีได้ แต่ช่วงหลังๆรู้สึกว่าการ "กำหนด" เป็นการจำกัดสภาวะจิตมากเกินไป เพราะจริงๆแล้วจิตสามารถรับรู้ได้ไวกว่าการกำหนดเสียอีกหลายเท่า

ก็สับสน รู้สึกว่ามันมาถึงทางตัน และน่าจะมีทางอื่นที่ไม่จำกัดธรรมชาติของจิตอยู่บ้างนะ

เผอิญได้มากฝึกรู้กายรู้ใจลงเป็นปัจจุบันด้วยจิตที่เป็นกลาง รู้อย่างธรรมชาติ สักแต่ว่ารู้ ไม่แทรกแซง ดีก็ได้ไม่ดีก็ได้ เลยรู้สึกว่าเป็นวิธีที่ช่วยให้เห็นความจริงเกี่ยวกับกายใจได้มากๆเลย พอเห็นบ่อยครั้งๆเข้าจิตมันก็เริ่มเข้าใจการทำงานของใจว่าใจมันทำงานของมันเอง มีเหตุให้มันเกิด มันก็เกิด หมดเหตุมันก็ดับ วิธีนี้ช่วยให้หลายๆครั้งเราไม่ต้องไปยึดติด และการกระทำที่ไม่ดีหลายๆอย่างก็ค่อยๆซาลงไปของมันเอง

แล้วก็มาทราบในภายหลังว่าที่ก่อนหน้านี้ทำเป็นสมถะ ไม่ใช่วิปัสสนา
ที่ผ่านมาเราเอาแต่บังคับ เอาแต่จดจ่อ เพ่งดู เพราะอย่างนี้จึงไม่เห็นความจริงเกี่ยวกับกายใจ(ที่โดยธรรมชาติแล้วทำงานเอง) ได้แต่บังคับใจบังคับกายให้ดี ไม่ให้ทำชั่ว แต่พอช่วงเลิกบังคับก็เหมือนหินทับหญ้าที่ถูกเอาออก กิเลสพุ่งได้ง่ายๆเพราะโดนกดไว้นาน

ถ้าสังเกตให้ดีๆวิทยากรในสำนักเหล่านี้บางท่านมีอัตตาไม่น้อยทีเดียวค่ะ(อันนี้พูดตามเนื้อผ้า ไม่ได้มีเจตนาจาบจ้วงครูบาอาจารย์นะคะ) และนั่นก็เป็นเหตุให้เรากังขามากๆว่าคนปฏิบัติภาวนาทำไมยิ่งอัตตาสูงขึ้น

พระพุทธเจ้าท่านสอนให้เราศึกษากายใจเพื่อให้ท้ายที่สุดเห็นว่าตัวเราก็ไม่มี ใจเราก็ไม่ใช่ของเรา สุดท้ายเราก็จะสลัดทุกสิ่งไม่ยึดเหนี่ยวไว้อีก นั่นคือการพ้นทุกข์โดยสิ้นเชิง

เราเรียนธรรมะเพื่อที่จะ "ไม่เอา" ไม่ให้ติดดี และขณะเดียวกันก็ไม่ให้ทำชั่ว

ในพระไตรปิฎกนั้น พระพุทธเจ้าสอนว่า เมื่อจิตมีโทสะ ให้รู้ว่าจิตมีโทสะ (อันนี้ยกตัวอย่างอันเดียวนะคะ) ท่านสอนว่าให้ "รู้"
แต่ของเดิมที่เราฝึกกันมาเขาบอกให้ "กำหนดลงไปว่าโกรธหนอๆๆ ดูมันไปเรื่อยๆจนกว่าจะหาย" เท่ากับเป็นการบังคับทางอ้อมให้ความโกรธดับ บางทีมันดับก็ไม่ใช่เพราะเราบังคับมันได้ แต่เป็นเพราะเราดับเหตุ คือ เราไปจดจ่อกับสิ่งอื่นแทน ความคิดเกี่ยวกับเรื่องที่ทำให้เราโกรธมันเลยดับไป แล้วมันก็หายโกรธได้เหมือนกัน

สิ่งที่ต้องทำคือรู้ใจที่โกรธ แต่ไม่ให้มันออกไปทางกายทางวาจา ถ้ามันไม่หายโกรธ เราไม่ชอบที่มันไม่หาย ก็ให้รู้ทันลงไปอีกว่าใจไม่ชอบที่มันไม่หาย อยากหายก็ให้รู้ลงไปอีกว่าอยากหาย

อยากให้คุณ Angel ลองฟังซีดีหลวงพ่อปราโมทย์ดูค่ะ www.wimutti.net/pramote

เชื่อว่าจะได้พบคำตอบหลายๆอย่างจากซีดี

และอ่านหนังสือ "วิถีแห่งความรู้แจ้ง ๑-๒" ประกอบด้วยก็จะดีค่ะ

ต้องลองทำเองแล้วจะเข้าใจค่ะ พระพุทธเจ้าเองท่านก็ท้าให้พิสูจน์เหมือนกัน ท่านว่าใครจะว่ายังไง(ไม่ว่าจะหนังสือบอก หรือครูบอก คนที่เรารักบอก)ก็อย่าเพิ่งเชื่อจนกว่าจะได้พิสูจน์

แล้วจะพบว่าทำเองแล้วรู้เอง อย่างที่บทสวดอิติปิโสท่อนที่สองบอกเป๊ะเลยค่ะ
_/\_ 

ขอบคุณคุณทานตะวันมากค่ะ ที่ให้ความรู้มากมาย _/\_
Angel ได้ไปฝึกเจริญสติตามแบบที่เล่าให้ฟังเมื่อ 4 เดือนก่อน
และได้กลับมาฝีกต่อในชีวิตประจำวัน
ร่วมด้วยการฟังซีดีธรรมะของหลวงพ่อปราโมทย์ค่ะ
เหมือนกับที่คุณทานตะวันเขียนในกระทู้ทุกประการค่ะ ::02::

เราฝึกเพื่อให้ตามรู้กาย รู้ใจ เห็นการเกิดและการดับ เป็นธรรมชาติ
ไม่ใช่การบังคับให้เกิด หรือ บังคับให้ดับ
เห็นด้วยค่ะ ที่เมื่อเราโกรธให้รู้ว่าโกรธ ไม่ต้องทำให้ดับ
เดี๋ยวมันจะดับเอง ให้รู้ถึงการดับเมื่อมันดับ แค่นี้เอง
ฟังดูเหมือนง่าย แต่บางครั้งก็ทำยาก
เพราะเราถูกฝึกมาให้ทำสิ่งตรงข้ามกับใจมาตลอด
เช่น เมื่อโกรธ ก็อยากให้หายโกรธเร็วๆ  >:(

แต่ Angel ก็ได้เรียนรู้จากการปฏิบัติด้วยตนเองแล้ว
และจะทำให้ดีขึ้นค่ะ คือ รู้กาย รู้ใจ ตัวเองให้ทัน
วันหนึ่งเราไม่ต้องกำหนด แต่เราก็รู้โดยสติแล้วว่า
เราทำอะไรอยู่ โดยไม่ต้องกำหนดอีกต่อไป
อันนั้น เป็นขั้นสูงขึ้นไปอีกค่ะ
Angel ยังต้องฝึกอีกเยอะค่ะ เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ  ::02::

ขอบคุณที่แนะนำหนังสือดีๆ ให้ Angle นะคะ จะลองไปหาอ่านดูค่ะ  _/\_

มันง่ายพอๆกับที่มันยากเลยนะคะ เราฝึกไปเรื่อยๆ ล้มลุกคลุกคลาน แต่ถ้าเดินไปเรื่อยๆ สักวันก็ต้องถึงฝั่งจนได้แหละ

หนังสือ "วิถีแห่งความรู้แจ้ง" มีขายตามร้านหนังสือทั่วไป บางครั้งที่บ้านอารีย์หรือวัดหลวงพ่อก็มีแจกค่ะ(ถ้ายังไม่หมดนะคะ) หลวงพ่อเขียนขึ้นมาสำหรับคนที่อยู่ห่างไกลไม่มีโอกาสได้สอบถามได้ค้นคว้าหาคำตอบจากหนังสือเองตั้งแต่สมัยท่านยังเป็นฆราวาส ให้ประโยชน์มากๆเลยค่ะ ไว้เป็นคู่มือได้เลย

คุณAngelเป็นคนขยันและมุ่งมั่นดีจังเลย อนุโมทนานะคะ

jasmin จะลองเดินจงกรมดูนะคะ ถ้าเดินหลับนี่ก็คงจะไม่ไหวแล้วล่ะ อิ อิ  เวลานั่งทำงานแล้วจะลุกไปเข้าห้องน้ำ jasmin ก็ลองเดินไปด้วยรู้สึกตัวไปด้วยค่ะ หลงมั่ง ประคองมั่ง กลัวเผลอค่ะ หลวงพ่อบอกว่า เผลอก็รู้ว่าเผลอ บางทีก็นานนะคะกว่าจะรู้ แต่ก็พยายามค่ะ

อนุโมทนากับคุณทานตะวันนะคะ สู้ ๆ ::33::

ขอบคุณมากนะคะคุณทานตะวันที่แนะนำหนังสือให้ Angel  _/\_
Angel เคยอ่านเรื่อง "แด่เธอผู้มาใหม่" ที่หลวงพ่อปราโมทย์เขียนเหมือนกันค่ะ
จะลองไปหาที่บ้านอารีย์ หรือร้านหนังสือดูค่ะ  :)

เรามาร่วมกันเพื่อความหลุดพ้นนะคะ
เป็นกำลังใจให้กันและกันค่ะ  ::33:: ::02::

คุณ jasmin เก่งมากค่ะที่เดินไปด้วยความรู้สึกตัว  ::12::
ถือเป็นการเดินจงกรมธรรมชาติได้ดีทีเดียวค่ะ
แต่ถ้าเดินจงกรม แล้วง่วงจริงๆ ก็อย่าฝืนนะคะ
ให้ทำกิจกรรมอื่นให้หายง่วงก่อน แล้วค่อยเดินใหม่ ดีกว่าค่ะ
พยายามเข้าไว้นะคะ สู้ สู้  ;)

เข้ามาให้กำลังใจค่ะ

ตั้งใจจะรักษาศีล 5 ให้ได้เหมือนกัน
แต่แหม ข้อพูดปดนี่ ทำยากนะคะ
ไหนจะปดสามี ไหนจะหลอกล่อลูก ๆ  :D

แต่จะพยายามค่ะ
ข้อฆ่าสัตว์ยังทำมาได้แล้วเลย
งดฆ่ายุง บี้มดได้มาสัปดาห์หนึ่งพอดีเลยค่ะ

เมื่อก่อนเห็นไม่ได้เลย ประหารอย่างเดียว
เดี๋ยวนี้มองเฉย ไล่ไปไกล ๆ ไม่สนใจ

ก็ทำได้นะคะ
ขอบคุณน้องรักคนหนึ่งที่แนะนำให้ค่อย ๆ ละไปทีละน้อย
เลยลองทำดู

อนุโมทนากับคุณ mommom ด้วยค่ะ  _/|\_
เพราะมดหรือยุง แม้จะเป็นสัตว์ตัวเล็กๆ แต่ก็เป็นชีวิตหนึ่งเหมือนกัน
ถ้าเจอสัตว์ไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่ ขอให้เราส่งจิตถึงเขา
และบอกว่า "ขอจงเป็นสุขเป็นสุขเถิด"
กระแสจิตที่ดีของเราจะไปถึงเขานะคะ
เป็นการแผ่เมตตาแบบง่ายๆ แบบหนึ่ง
Angel ก็บอกให้คุณแม่พูดสั้นๆ แบบนี้เหมือนกันค่ะ

มีหนังสือเล่มนึงที่อยากแนะนำครับ นั่นคือ "ผิดที่ไม่รู้" ของคุณดังตฤณ  _/\_

เล่มนี้เป็นเล่มหนึ่งที่ทำให้กัลยาณมิตรของผมท่านนึง
ได้สัมผัสกับความสุขกับการพบทางเดินที่ตนเองเสาะแสวงหามานานครับ

เป็นกำลังใจนะครับ  _/\_ ::33::

ดีใจจังค่ะที่เจ้าตัวเล็กว่านอนสอนง่ายขึ้น ::12::
เคยได้ยินได้ฟังมามากว่าสัตว์จะสัมผัสจิตใจของคนได้เราก็ไม่เคยเชื่อ แต่สังเกตุตัวซนที่บ้านก็น่าจะเข้าเค้า
เพราะวันไหนจิตใจร่าเริงเบิกบาน เค้าจะเข้ามาใกล้ๆ มาคลอเคลียอยู่ตลอด ทั้งที่เราก็ไม่ได้พูดไม่ได้อะไรกับเค้าเลย เค้าจะเข้ามาเอง

อ่านทุกคห.แล้วก็ชื่นใจ สุขใจกับความเป็นกัลยาณมิตรที่ดีต่อกันค่ะ ::02::
เอาใจช่วยทุกท่านนะคะ ::33::

ใช่แล้วค่ะ คุณ Jitta สัตว์เลี้ยงก็มีความรู้สึกนะคะ  :)
ทุกวันนี้ Angel ก็ทำบุญและอุทิศบุญให้กับเจ้ากรรมนายเวรของน้องหมาด้วยค่ะ
ชาตินี้เราสะสมบุญให้เขาก่อน ชาติหน้าขอให้เขาเกิดเป็นมนุษย์
และได้ปฏิบัติสร้างบุญต่อไปด้วยตัวเองค่ะ  ::02::

เริ่มจากรักษาศีล จะช่วยให้จิตเราเข้าสู่สภาวะปกติ
จากนั้น สมาธิจะตามมาแบบค่อยเป็นค่อยไป
สุดท้าย ปัญญาจะเกิดขึ้น สว่างไสวและนุ่มนวลค่ะ

::33::

สวัสดีค่ะ คุณทานตะวัน

เป็นยังไงบ้างคะ กับการทำในรูปแบบ

เขียนมาเล่าสู่กันฟังบ้างนะคะ

Angel เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ   ::m15::

 ::33::

 _/|\_
::33::