บ่อยครั้ง บ่อยคราวที่ไม่เดินสายกลาง หลงไปเพ่งอยากอยู่กับปัจจุบันขณะมากไป หลงเผลอไปหลุดกับปัจจุบันขณะไหลฟุ้งไป หลงแผ่วอ่อนสติไป หลุดกับปัจจุบันขณะ อย่างนี้จะทำลายความเพียรถาวรหรือเปล่า สองวันต่อไปนี้จะอยู่และสุขกับปัจจุบันขณะให้มากกว่าวันนี้ เพ่ง/เผลอให้น้อยลง
ตราบเท่าที่เรารู้อยู่ว่ามีการเพ่งเผลอแผ่วบ่อยๆ
ส่วนตัวคิดว่า.. นี่ก็นับเป็นความเพียรอย่างหนึ่งค่ะ ::33::
หลักทางสายกลางจริงๆ
ไม่น่าจะเป็นการพยายามมีความสุขให้มากที่สุด
แต่น่าจะหมายถึงการที่เรารู้ทุกสภาวะที่เกิดขึ้นตามความเป็นจริง
แล้วยอมรับมันได้โดยไม่แทรกแซง
เป็นธรรมดาที่มันจะไม่เที่ยง เป็นทุกข์
และไม่สามารถบังคับให้เป็นไปอย่างใจเราได้ตลอดเวลา : )
สุขสันต์วันที่เรายังรู้ว่าเพ่ง เผลอ และแผ่วนะคะ
ธรรมรักษาค่ะ ^/\^
เดินสายกลางค่ะ สบายที่สุด และเห็นด้วยกับคุณพิมพ์พลอย
แค่รู้ตัว ว่าเพ่ง ก็ดีมากแล้ว รู้ไปเรื่อยๆ มีสติ ไปรเรื่อยๆ
ขอให้ประสบความสำเร็จดังหวังค่ะ ::33::
ขอรับฟังแล้วกันครับ